groenehartpad8

aan het einde van de dag

na een lange dag

thuiskomen

daar jou zien zitten

op de bank

klaar met een bak thee

om even te praten

over hoe de dag

is verlopen

maakt dat ik elke dag

weer een feest vind

omdat ik weet

dat jij thuis op mijn wacht

samen in het moment

verbonden

in een paar minuten

waarin we intens contact hadden

samen verbonden

door het verleden

even vast houden

dat wat was

wat niet meer kan zijn

verbonden voor het moment

voor altijd

als de weg anders is

gesproken woorden

uit het niets

zeggen dat het over is

dat de weg anders is

dan hij zou moeten zijn

dwaal ik opgelucht door het leven

omdat ik mijn eigen woorden kan zeggen

mijn eigen keuzes maak

zonder te overleggen

of het goed is dat ik dit doe

of die weg ga

als alles niet meer is wat het kan zijn

als we vergeten

dat we niet meer jong zijn

als we dan ontdekken

dat we niet meer helemaal

kunnen doen wat we deden

we soms weken nodig hebben

om bij te komen

van wat er was

vraag ik me wel eens

wat de charme is van ouder worden

als ouder zijn

niet meer zo fijn blijkt te zijn

ze mochten gaan

opgegroeid

in de liefde van de ouders

groot geworden

in de tijd van altijd

losgelaten in het leven

ze laten groeien

in de tijd

totdat ze zelfstandig waren

totdat ze

zelf verder door

het leven konden gaan

dat laatste restje

dat laatste restje

wat nog staat

wat nog is

in onze harten

in het verleden

van wat er tussen ons was

ondanks dat we alles afbraken

ondanks dat we besloten

om niet verder samen te gaan

blijft dat laatste restje

nog steeds ergens

in mijn hart

rechtop staan

als je moeder niet meer je moeder is

verdreven naar de mist

mijn moeder

die de tijd niet meer beleeft

die zit te staren

in de verte

waar voor ons niets te zien is

raakt me zo diep

dat het lijkt dat mijn moeder

niet meer mijn moeder is

terwijl ze altijd

mijn moeder zal  blijven

waar ze ook in haar wereld

mag zijn

alles wat we hebben

geen woorden voor te vinden

het overweldigende gevoel

van houden van

van onvoorwaardelijk

van iemand houden

zonder dat je beseft

dat al het andere houden van

niets blijkt te zijn

gewoon omdat hij

in ons leven kwam

dat hij voor ons

gekozen heeft

om bij ons te zijn

rusten om te rusten

niets zeggen

gewoon stil zijn

in de rust

van het rusten

geen gedoe

geen dingen moeten

maar gewoon rusten

in de rust

van de tijd

om te rusten

voor altijd

ik proef nog steeds de smaak van jouw tranen

de verloren tranen

van het verlies

het loslaten van wat was

de tranen die nog steeds

uit mijn ogen komen

wegens het onbegrip

waarom jij eerder dan ik moest gaan

de tranen die je huilde

toen we het hoorden

maakt dat ik nog steeds

de smaak van jouw tranen  proef