groenehartpad9

huil maar niet papa

de laatste uren

de tijd die zijn tol gaat eisen

geen woorden meer te zeggen

de stilte dat alleen

nog word doorbroken

door de machines

die zijn ademhaling

laten doorgaan

dan die ene traan in zijn ogen

die valt

omdat hij ook beseft

dat het  het niet meer gaat worden

dat zijn leven voorbij is voor altijd

eenzaamheid op de top

op mijn eigen gekozen eiland

staar ik over het water

van het leven

zie de gebeurtenissen

van toen

van wat is geweest

zie de rimpelingen

van wat komen gaat

terwijl ik in alle eenzaamheid

sta op de top van mijn bestaan

even gluren om het hoekje

stiekem even kijken

of jij er al bent

even maar kijken

door de kieren

in de luxaflex

om te zien of jij

bent wie je bent

even gluren

om het hoekje

om te weten

of jij echt

de ware bent

soms wil ik gewoon rusten

momenten gevangen

in de stilte van de tijd

kijkend naar

de drukte om me heen

de vragen die maar blijven spelen

de dingen die niet gaan

zoals ze moeten gaan

ik ben stil

wil alleen maar rusten

om daarna weer

in de hectiek van het leven

mee te gaan

vergeten namen van toen

terwijl ik loop te dwalen

door het verleden van mijn leven

kan ik soms ineens verbaasd zijn

over de vergeten namen

van de mensen die me lief waren

weet ik niet meer wie ze waren

in mijn jonge jaren

van onbezonnenheid

in de tijd

het regent even in mijn hart

ondanks dat ik weet

dat het gaat gebeuren

dat ik weet dat het zo is

sta ik elk jaar weer

met een brok in mijn keel

afscheid te nemen

van hen die me zo dierbaar zijn geworden

om wie ze zijn

huilt het even in mijn hart

omdat ik ze moet laten gaan

in de wereld

waarin ik hoop

dat ze lief voor ze

zullen zijn

de tranen in je stem

laatste stilte

even nog wat woorden

gebroken zinnen

die niet meer hoorbaar zijn

door de tranen in je stem

dan langzaam loslaten

langzaam laten gaan

de liefste die ik ken

om hem te laten rusten

na de veel te lange strijd

altijd voor even verbonden

hand in hand

samen in de wereld

waarbij we laten zien

dat onze liefde echt is

zonder ons af te vragen

of wel of niet

samen mogen zijn

altijd voor even verbonden

zonder angst

of we wel mogen bestaan

eenzaam verdwaald in het verleden

soms als ik bij haar zit

kijk ik haar aan

zie ik mijn moeder

die ineens bijna mijn kind is

die ik zie spelen met haar pop

alsof ze nog maar 3 is

zie ik haar lopen in haar luier

kijk ik haar aan

met tederheid in mijn hart

om te beseffen hoe eenzaam ze

wel niet moet zijn

in het verleden