huis1
ze is het leven moe
elke ochtend opstaan
hetzelfde ritueel
van aankleden
van eten
naar het werk
de eentonigheid van het leven
heeft haar in haar greep
ze begrijpt het leven niet meer
nu ze alleen maar werkt
nooit meer bij haar
geliefde kan zijn
gekozen masker
niet meer zichtbaar zijn
alles verstopt
achter het masker van
schone schijn
niet meer spreken
niets meer zeggen
beseffen dat de liefde
altijd zijn eigen weg gaat
als een boom die wortels heeft gezet
in het hart dat wacht
tot dat jij komen zal
hij wees de weg
gevangen
in zijn keten van verlangen
zocht hij mijn hart
om daar te gaan wonen
om er altijd te zijn
de angst in mijn ogen
dreef hem niet verder weg van mij
hij gaf me eenvoudig zijn hand
zei alleen maar
niet bang zijn
ik weet waar we heen gaan
om voor altijd samen te zijn
dansen door het leven
het hart dat raakt
de ogen die stralen
het leven
heeft me gevangen
voor altijd
verdreven zijn de donkere wolken
ik dans door het leven
omdat ik mezelf
weer eens echt heb ontmoet
in het mezelf zijn
ze waakt
de dagen gaan langzaam voorbij
ze zit bij hem die
niet meer verder kan
ze raakt zijn handen aan
kust hem zacht
streelt zijn vochtige haren
zegt dan geef maar op lief
ga maar
ik kan het aan
hij wijst me de weg
samen dwalen
door de wirwar van liefde
waar je elkaar
zo eenvoudig soms kwijtraakt
omdat je zomaar ergens
anders heen dwaalt
steeds weer teruggekomen
bij hem
die mij de weg wijst
naar zijn hart
waar ik thuis wil zijn
het leven is goed
de dag dat ik je verliezen moest
staat elke dag in mijn geheugen gegrift
het verdriet dat elke dag
mijn hart aanraakt
omdat ik je in gedachten
iets vraag
maakt dat ik besef
dat je er niet meer zal zijn
geen antwoorden meer kan krijgen
op de duizenden vragen die ik stel
het leven is goed genoeg
omdat je hoe dan ook
altijd bij mij bent
niets dat nog is
de schaamte voorbij
de trots voorbij
zit ze daar
met een bord
om haar nek
te vragen om wat geld
omdat ze anders niet leven kan
het leven was hard voor haar
alles verloren wat ze ooit bezat
zit ze haar dagen
in eenzaamheid uit
op de trap van de kerk
met de vraag
om wat menselijkheid
de klok staat voor altijd stil
het vinden van jou
in mijn huis
zonder dat je er nog bent
maakt dat op die dag
mijn hele wereld stil bleef staan
terwijl de rest maar door raast
zit ik gevangen in onbegrip
in de woede van het verlies
met de grote vraag
of mijn klok zonder jou
nog wel verder kan gaan
omdat ik je nu al mis
koester mijn innerlijk kind
het voelt alsof ik hem soms vergeet
mijn kind dat in mijn zit
dat soms vecht
tegen het onrecht
hem ooit aangedaan
dat vecht om er te mogen zijn
zodat ik soms zomaar
ineens weer bij hem ben
hem weer even omarm
en koester
omdat ik weet dat daar
mijn liefde zit
terug naar toen
verloren in de tijd
het spel dat altijd is gespeeld
en dromen die niet uitkwamen
die nooit waar zijn geweest
verloren van de onschuld
door de wereld
die ik niet begreep
zit ik soms verscholen
in de tijd van toen
om even weer alles te vergeten
wat ik weet
weggegooid verlangen
gevangen beelden
van het moment
waarin de wereld
zijn ware ik laat zien
gevangen verlangens
van het moment
gevangen in de tijd
waarin de dromen
verdwenen
door de harde werkelijkheid
het feest van het verleden
de flessen zijn leeg
de glazen gebroken
de tijd is voorbij gegaan
zonder het te weten
zonder het te beseffen
ging het leven zijn eigen weg
waarop aan het einde
het feest van het vergeten
gegeven werd
Hits: 12