huis4

ze ziet alles

de ogen van de straat

zien alles wat er gebeurt

zien alles wat er was

ze observeren het leven

zoals alleen zij dat kan

ze weet van iedereen in haar straat

alles wat ze weten wil

zodat haar leven

zich niet met leegte

vullen zal

schitteren in haar zijn

gevangen moment

van haar

die daar stond mooi te wezen

onverwachts ving ik haar schoonheid

die verborgen was

in haar onverwachtse houding

die gevangen op beeld

ineens haar zo liet schitteren

in het moment van zijn

gevecht tegen het onrecht

gevochten

tegen de woorden

die mijn raakten

de woorden

die maakten dat ik me

zo onbegrepen voelde

dat ik niet begreep

wat er aan de hand was

omdat ik niet heb begrepen

dat jij en ik

niet voor elkaar gemaakt waren

verlangen naar dat wat komen gaat

de spanning

op zijn gezicht

om wat komen gaat

die hij verbergt

omdat hij dat niet wil laten zien

draait hij zich weg van ons

zijn vaders

omdat hij weet

dat we hem beter kennen

dan hij ooit

beseffen zal

als alles al gezegd is

het gesloten hart

dat we beiden delen

na de verloren tijd

van onze liefde

de vragende blik

in elkaars ogen

die zeggen dat er niets meer te zeggen is

dat alles wat gezegd moest worden

is besproken

in de nachten

van praten

om weer bij elkaar te komen

dan mag hij gaan

de lange nachten

van praten over de eenzaamheid

die hij voelt

de tranen die hij heeft laten vallen

omdat hij niet meer weet

wat hij moet

wij als vaders

stonden steeds bij hem

in zijn laatste strijd

totdat hij van ons te horen kreeg

dat hij mocht gaan

met al zijn bagage

naar daar waar hij

hoopt gelukkig te zijn

wachten op de liefde

glimlach op zijn gezicht

kijkt hij de wereld in

zonder van zijn plek te komen

zonder te proberen

om weer hier te zijn

hij kijkt naar een ieder

die voorbij gaat

in de hoop dat hij gezien gaat worden

dat de liefde voor hem

ontwaakt

slechts  een pleister

slechts een pleister

op mijn blauw geslagen hart

van verlangen

die telkens weer

alleen achterblijft

zonder dat iemand zegt

ik blijf bij jou

voor altijd

zijn betoverende lach

magische vonken

alsof er niets meer is

verdreven zijn de wolken

de tranen van de regen

ineens

was er zijn lach

die mij terug bracht

naar mijn lach