jeugd4
paniek in het donker
ik tob mijn dagen door
ik zucht soms maar het gaat aardig
al zeg ik het zelf
op een gegeven moment sta ik voor een keus
waarop ik het antwoord niet weet
ik zeg tegen mijn zoon
kon ik nu maar even naar je vader toe
die niet meer bereikbaar is
omdat hij werd weggehaald uit het leven
dan zou ik vragen wat ik nu moet doen
met de auto die het niet meer goed doet
mijn zoon kijkt me aan
zegt dan heel eenvoudig
denk je dat je hem zou vragen naar de auto
wat je moet doen
volgens mij heb je dan wel heel
iets anders te bespreken lijkt me
dan dat auto gedoe
spoor van licht
de dagen van de eenzaamheid
die mij omarmen in mijn gevoel
de dromen die ik niet meer vangen kan
met mijn handen
de uren die wegtikken omdat ik
weer eens niet weet wat ik moet
kijk ik naar het spoor van licht
dat me zo dierbaar is
omdat ik weet dat ik
mezelf weer helemaal
in het leven
ontmoeten kan
omdat je was
hooglopende ruzie tussen jou en mij
ik hoor de woorden nog knallen
die vergezeld van de scherven
van het servies
mijn hart raakten
boos verliet je het huis
met de woorden dat je nooit meer thuis komen zou
ik lachte er maar om omdat je dit wel vaker zei
omdat je wist dat ik in dit gevecht overwon
dagen bleef je weg kwam je niet terug bij mij
tot vandaag
terwijl ik bij ons hek sta
zie ik jouw witte onderbroek
hangen als teken van vrede tussen jou en mij
ik begin te lachen omdat ik weet
dat jij en ik elkaar altijd met onze humor
onze liefde voor elkaar terug vinden
woorden van volwassen worden
onze zoon
wankel op het pad van de liefde
ontdekte zijn liefde veel te vroeg voor haar
hij vertelde ons heel voorzichtig dat hij
was gevallen voor een vrouw
die veel ouder was
we keken elkaar aan
wisten dat we alleen maar moesten luisteren
naar zijn verhaal
zijn onzekerheden
zijn gedachtes die hij had
we keken elkaar aan
twee vaders die hem zo lief hebben
dat we alleen maar hebben gezegd
dat als dit is wat hij wil
ze meer dan welkom is bij ons
dat we haar met open armen
zullen ontvangen
omdat zij hem zo gelukkig maakt
doorbroken cirkel van liefde
onmogelijkheden
die ik nog zoek in de tijd
geraakte verlangens van nu
die niet meer tastbaar zijn
verloren dromen van de tijd
die in hun verleden
de keuzes maakten die
niet tegen de tijd bestand bleken
te zijn
aangeraakt het verdriet van
niet meer willen zijn
doorbroken cirkel van liefde
die mij laat beseffen dat ik
niet meer bij jou kan zijn
je wandelde mijn leven binnen
op de hoek van de straat
zag ik je staan
heel nonchalant zoals ik je ken
uit onze tijd
je keek alleen maar even naar mijn ogen
legde je hand op mijn hart
vroeg me of er nog plaats was
in de herberg waar jij altijd meer
dan welkom was
ik keek alleen maar naar jouw ogen
waarin je het antwoord van mijn ogen las
samen zijn we thuis gekomen
waar de liefde
eindelijk weer terug was
lachen om het leven
het leven is niet meer
wat het zou moeten zijn
de tijd verzorgd wel alle wonden
maar vergeet soms de littekens
te vervagen zodat ze niet meer
zo zichtbaar zijn
de gebreken van de dag
komen aan het licht
toch lach ik naar
en om het leven
omdat ik de humor van het leven
zo waarderen kan
Hits: 73