jeugdengel3

kronkelende gedachtes over jou

heel langzaam

verdwijnen de kronkels

in mijn gedachten

over hoe jij bent

de rechte stukken vormen

steeds meer het spiraal van

de dingen die niet waren

maar waarvan we dachten

dat ze zouden zijn

langzaam komt het besef

dat het beter is dat

we niet samen

verder zijn gegaan

de herfst van ons leven samen

elkaar te laat

ontmoet

de glans van het voorjaar

waren we al verloren

de nadagen van de zomer

verdwenen langzaam in de  kleuren van de herfst van ons bestaan

samen op het bankje van de tijd

kijken we elkaar aan

in de ogen waarin we

pas in de herfst van ons leven ontdekken

dat we beiden meer voor elkaar voelden

dan in de jaargetijden die ons

als vrienden samen lieten gaan

nu de herfst mijn zomer aanraakt

zitten op de bank van het leven

waar de zomer

plaats voor de herfst heeft gemaakt

zie ik mezelf ineens

opbloeien in de tijd

waarin ik steeds meer

het geluk aanraak

niet meer wachten op een hart

dat misschien komt

wonend in mijn eigen hart

waarin de herfst is gekomen

begin ik de dromen

van de voorafgaande seizoen

uit te laten komen

als mijn tranen de regenboog aanraken

langzaam druppelende tranen

het hart dat de liefde

heeft begraven

daar waar geen

liefde bestaat

langzaam verdwenen

dromen die niet meer kunnen zijn

verdampte water van de tranen

die de regenboog aanraken

om zo toch

bij jou te zijn

loslaten om het vast te houden

langzaam kom je mijn leven binnen druppelen

alsof er niets is gebeurt

alsof we niet ineens  geen

contact meer hadden

elkaar niet meer wilden zien

zomaar ineens ben je er

zie ik je staan

vraag ik aan jou hoe het gaat

je kijkt me aan met tranen in je ogen

waarbij je zegt

dat het zonder mij niet gaat

aangeraakt verdwenen verlangen

kijken naar jou wetende dat ons leven

vanaf nu weer verder zal gaan

nu de zomer is verdwenen

nu de zomer

langzaam zijn einde heeft bereikt

kijk ik naar de restanten

die vertellen dat er ooit

een zomer is geweest

kijk ik naar dat wat ik verloren ben

deze zomer

waarin ik mezelf niet meer

terug herken

waarin ik niet alleen jou

maar ook mijn muren

verloren ben

als de herfst me overvalt

beseffen dat de zomer

zich voorgoed heeft terug getrokken

dat ik nu op een leeftijd ben

waarvan ik dacht dat je dan

oud en afgeleefd zou zijn

besef ik nu de herfst

me overvalt

dat het leven

nu nog waardevoller is dan

ik dacht dat hij zou zijn

stil beeld gevangen in geluid

stil staren in de verte

van ons samen zijn

kijken naar het beeld

dat gevangen in geluid

ons steeds verder

uit elkaar drijft

doof geworden voor de

lieve woorden die we vroeger zeiden

kijken we elkaar aan

in de stilte van het verlangen

waarin wij beiden

verloren zijn gegaan

laten we het laten

lief afscheid nemen

zonder dat we elkaar zagen

of hebben gezien

langzaam beseffen

dat het leven zijn

eigen spel speelt

weten dat de tijd

niet alle wonden heelt

dat het verleden je soms

inhaalt waar je dacht

al te ver weg te zijn

lief laten we het laten

wat er had kunnen zijn

door vrij van elkaar

weer verder in het leven te gaan

dromen in een witte wereld

staren in de verte

van het verleden

kijken naar daar waar

geen woorden meer te vinden zijn

aanraken van verdwenen dromen

aanraken van verloren

verlangens

langzaam je ogen sluiten

om ten onder te gaan

in een witte wereld

van hoe het

had kunnen zijn