katten3
zwarte vlek op de lakens
zwarte vlek
op de lakens
met heel veel haar
ze ligt te zuchten
te kreunen
de hitte
valt haar
te zwaar
zwarte vlek
op de lakens
ze ligt er maar
de ijskoningin
die nog nooit
zo smeltend
van de hitte
slapend
de dag
door gaat
de traan op het laminaat
het besef
dat het echt
niet meer gaat
ze ligt
alleen nog maar
daar waar
ze is
staan gaat
al niet meer
het is teveel
ze kan niet veel meer
tegen haar aan gekropen
streelde zachtjes haar vacht
liet haar langzaam
inslapen
er bleef een
traan achter
op het laminaat
gekropen tegen de verwarming
ondanks de hitte
het moment
waarop ik
het besluit
moest laten
bestaan
gedacht
uren
dagen lang
over hoe het
verder zou moeten gaan
een half leven
toch maar bij elkaar
samen in bed gelegen
altijd was je er
niks vond je raar
je verdedigde me
in tijd van nood
nu moet ik
het besluit genomen
laten bestaan
gekropen tegen de verwarming
jouw lichaam
dicht tegen me aan
langzaam begint
het gif te werken
langzaam
vallen je pootjes slap
langzaam
beginnen tranen
te lopen
langzaam
komt er het
definitieve eind
aan ons
samen gaan
agressie in haar droom
soms als haar slaap
niet ruw word verstoord
droomt de ijskoningin
met vreemde geluiden
soms zou ik willen
dat ik even
in haar dromen binnen kon gaan
om te kijken
waarom ze zo
luid te keer
gaat
als een baby
nooit is het genoeg
ze wil altijd meer
telkens weer
een aai
een knuffel
dan komt ze weer
met haar
wat schorre geluid
geeft ze me aan
dat ze aandacht wil
kruipt in mijn armen
ligt doodstil op haar rug
zodat ik haar
buik strelen kan
die schaduwkat
weet precies
waarna ze
verlangt
ze is zo lief in haar liefde
terwijl ik druk doende ben
met het opruimen van de
papieren die ik eigenlijk
niet meer nodig heb
kruipt ze naar me toe
begint met haar
tong mijn net
geverfde haren
te likken
spint vol genot
ze is zo lief
zoals ze
mij haar liefde
tonen doet
ze omarmen me
langzaam
heel stil
sluipen ze dichterbij
harige wezens
die nergens bang
voor zijn
eerst nog een
schijnbeweging
een beweging
die ze hebben geoefend
tot in den treure
dan ineens
kruipen ze tegen me aan
langzaam
heel voorzichtig
beginnen ze te spinnen
alsof ze eerst
niet alsof
hebben gedaan
hoe kan ik het goed maken
had het kunnen weten
had er al
vele boeken over gelezen
over hoe ze doen
als je een tijdje
weg bent geweest
als ze ineens
beseffen dat je er weer bent
negeren van de baas
alsof jij ze echt niet kent
ze lopen rond op
hoge poten
laten zien dat je
eigenlijk niets bent
de schaduwkat is de
eerste die opgeeft
zich nestelt in mijn armen
en spint alsof ze
dat nog nooit eerder deed
de ijskoningin
begint te ontdooien
door het spinnen
van die andere kat
als de baas zoveel
aandacht kan geven
dan wil ze ook
wel wat
hou het baasje warm
de vrieskou
kon haar niet deren
het was niets
vergeleken
bij de kou die
ze voelt van binnen
elke dag
schuilveld ze langs
de heg
kruipt er onderdoor
gaat regelrecht
zonder af te dwalen
naar de plek
waar haar baas
zijn laatste rustplaats vond
gaat er op zijn graf liggen
om hem te verwarmen
zo is ze bij hem
die de rust
vond
loeder van de nacht
ontsnapt
ondanks dat alles
potdicht zat
mijn kleinste kat
heb haar lopen roepen
heb haar vervloekt
bang voor wat
haar buiten overkomen kan
wat haar raakt
waar ze de nacht
doorbrengt
In de dag
niet gevonden
haar niet gezien
ongerust lopen zoeken
brokjes laten horen
hopen dat ze komt
In de late avond
ineens ligt ze daar
ergens verscholen op het dak
haar gemekker omdat ze
niet naar binnen kon
krijsen omdat ze
vind dat ik thuis had
moeten zijn
verontwaardigd komt ze binnen
staart omhoog
geen kopje kan er af
ze heeft kennelijk
de nacht
wederom met
die kater
door gebracht
snorrepoes in de kamer
langzaam komt ze dichterbij
ze wil niet
dat ik haar opmerk
sluipend over zeil
waarop het tikken van
haar nagels
het al vertelt
ineens staat ze
op afstand klaar
het gesnor van haar
hoor ik mijlenver
hier vandaan
als ik omkijk
doet ze alsof
er niets aan de hand is
wast vol onschuld
de streken
van haar
gezicht
altijd wil ze meer
in de stilte
van de middagrust
kroop ze heel
voorzichtig
onder de dekens
heel teer
bijna onmerkbaar
kwam ze dichterbij
kroop langzaam
tegen mijn buik
ging daar liggen
slapen
maar haar knorren
maakte dat
ik wakker werd
heel blij gaf ze haar
geluid
blij dat ik weer
bij haar in de
wakker wereld
wilde zijn
je ogen die braken
wat heb ik het er moeilijk mee
ik dacht even dat
het niet zo zou zijn
ik dacht dat
toen ik je binnen haalde
dat je een leven lang
bij mij zou zijn
wist ook wel dat
dat niet zo was
maar toch de hoop
was er wel
nu ik je zo zie liggen
de tumoren die je
lijf door gaan
je mond die kwijlt
je ogen die
nog steeds
naar me kijken
terwijl ik weet
dat ik je moet laten gaan
wat kost me dat een pijn
een verdriet
wat ik niet had verwacht
dag ijskoningin
ik hoop dat je
ergens op me wacht
het licht dat doofde
in mijn armen genomen
gedragen
naar de arts
die zijn oordeel
uit zou spreken
die zou zeggen
dat het echt
over was
de pijn als ik je
alleen maar
even aanraakte
omdat je niet
meer tegen de tijd
vechten kon
ik heb je gedragen
terwijl de spuit
zijn werk deed
het licht in je ogen
doofde
mijn tranen
bleven niet
droog
slaap maar, waak over mij
ik noemde je altijd
mijn ijskoningin
soms noemde ik je
mijn panter
omdat je altijd
als iemand me pijn deed
in de verdediging ging
ik noemde je altijd
mijn mooiste cadeau
ik had je lief
zoals ik nog
nooit eerder iemand lief had
nu mag je slapen
ik laat je gaan
maar waak alsjeblieft
nog steeds over mij
blijf als het kan
gewoon
in gedachten
altijd bij mij
nageltjes van venijn
bij thuiskomst
net iets te lang
onderweg geweest
net iets te lang
gedacht dat het
niet zo zou
kunnen zijn
haar blijdschap
om mij te zien
haar nageltjes die
ze ongevraagd
in mijn benen slaat
terwijl mijn hand
haar vacht
door het strelen
glanzen laat
stille prikjes
van plezier
voor het eerst
weer in mijn armen
voor het eerst
weer bij haar
zijn
stil laten slapen
stil is ze gaan liggen
haar adem
die hoorbaar
in en uit gaat
haar lichaam
dat het niet
meer kan dragen
haar hart dat
langzamer slaat
een laatste rilling
dan is het gedaan
ze is gaan slapen
om niet meer
bij mij te zijn
haar buikje ooit eens zo zacht
nu ik langzaam
haar buik streel
de gezwellen
hun kleinheid
verliezen gaan
haar buik
knetterhard
van het niet
meer vol te houden
pijn
laat ik haar snorren
van genot
de liefde die
ik haar geven wil
die ze zo graag ontvangt
de laatste dagen
bij haar zijn
zonder me af te vragen
wat er nog
meer komen kan
verstoord tafereel
de rozen die het bed
begeuren
zodat de liefde
zijn weg naar
mijn hart vinden gaat
is ruw verstoort
door de straatmeid
die met haar poten
er gewoon
dwars door heen
gaat
zwarte vlek op maagdelijk wit
in haar onschuld
de loeder van de nacht
die nu mooi ligt
te slapen
alsof ze zich
van geen kwaad
bewust is
rekt zich uit
ligt behaaglijk
op het witte bed
alsof ze niet
beseft
dat ze de afgelopen nacht
mij voortdurend
met haar
gemekker
heeft gewekt
als ik je zachtjes haar aanraak
als ik zachtjes haar aanraak
miauwt ze klein
even haar tong
die mijn hand aanraakt
even nog tegen me aan
straks mag ze gaan slapen
om nooit meer
samen met mij op te staan
zachtjes raak ik haar aan
langzaam zeg ik
dat ik haar dankbaar ben
voor de tijd dat ze
er altijd voor me was
de liefde die ze
onvoorwaardelijk aan me gaf
stil slaapt ze in
ik hou haar vast
laat haar in mijn armen
langzaam
naar die andere wereld gaan
haar tengere lichaam rust nu
in deze nacht
waarin de slaap
mij niet overvallen wil
waar ik waak
over dat wat er
niet komen kan
in deze nacht
waar ik haar
adem gieren hoor
haar lichaam dat schokt
ineens een gil
van angst
ineens is het
muisstil
zachtjes raak ik haar
tengere lichaam aan
ineens besef ik
dat ze zomaar
in haar slaap
naar het eeuwige
is gegaan
schreeuw om aandacht
in de nacht
begint ze langzaam
dichterbij te sluipen
haar geronk
overstemt mijn gedachten
in de dromen
haar pootjes
gaan langzaam
op en af
trappelen van ongeduld
wil ze gewoon
even heel dicht
bij me staan
het besef dringt door
terwijl ik haar opneem
op mijn schoot leg
om haar buikje
te aaien
haar ogen
me aankijken
voel ik de gezwellen
steeds dikker ontstaan
het besef dat het
nu snel zal gaan
dat de tijd voor haar
bijna voorbij is gegaan
de tranen in mijn ogen
het verdriet dat me overmant
haar ogen die me aankijken
haar mond dat nog
kwijlt van het genot
ik huil terwijl ik haar
langzaam
in mijn armen
hou
heb genade
nu ik haar
uitgeteerde lichaam
aanraak
zacht haar
streel
terwijl de nacht
langzaam
aangaat
nu ik haar
nog eenmaal kus
zij mij aankijkt
vraag ik
aan de hogere machten
heb genade
laat haar
nog niet
bij me vandaan
gaan
in mijn armen door de nacht
in mijn
diepste slaap
hoor ik ineens
het gesnor van
jou ontstaan
harige benen
ruwe tong
dat me aanraakt
dat me laat beseffen
dat er een einde komt
aan mijn nacht van rust
jij vind het tijd geworden
om mij te wekken
bij me te zijn
je kruipt in mijn armen
slaapt dicht tegen mij
ik doe geen oog meer dicht
het gekriebel van je haren
maken me wakker
laten me verstoord opstaan
om je eten te geven
jij weet het altijd
zo te spelen
dat ik uit mijn dromen
blijk weg te gaan
mopperkat
ergens moet ik vreselijk lachen
om haar
eerst komt ze
eindeloos kopjes geven
omdat ze aandacht eist
en zeker niet vraagt
als ik reageer op haar gemiauw
begint ze te reageren
steeds harder
steeds verontwaardigder
steeds het laatste woord
vooral het woordje nee
dat ze duidelijk verstaat
dat bij haar
in verbinding met
de plantenspuit staat
steeds een duidelijker brom
een steeds verontwaardigder snauw
mijn mopperkat
krijgt uiteindelijk haar zin
ze heeft
gewoon het
laatste woord
rusteloos slaapt ze
in haar hazenslaapje
zoals katten
dat doen
slaat ze ineens
aan
begint te grommen
blaast wat
ineens
is het weer
rustig
is het weer
slapen zoals ze
altijd doet
het verse bed
elke week
een feest
de lakens
die ik ververs
ik verheug me
er altijd elke
avond weer op
knisperen
in het verse bed
tegenwoordig
is het steeds raak
bij het naar bed gaan
blijkt mijn
katten
in het bed
aan het braken
te zijn gegaan
poezenbeest
elke nacht
ligt ze stil
tegen me aan
haar warmte
laat ze
in mij overgaan
mij geeft ze
steeds het gevoel
dat ik er voor haar
mag zijn
elke keer opnieuw
blijkt het
voor haar gewoon
te zijn
elke ochtend
bij het opstaan
is ze daar
kijkt ze vol verwachting
naar haar bakje
dat met eten
gevuld
er zo zal staan
elke dag loopt
ze om me heen te
dralen
vragend om
aandacht
om liefde
een knuffel
af en toe
elke avond samen spelen
even met een bal
een propje
het maakt niet uit
hoe we het doen
en elke nacht
ligt ze stil
tegen me aan
even twee kopjes die me wekken
dagen naar uitgekeken
omdat ik geen avond
meer thuis bleek te zijn
steeds de hort op
maar nu gewoon weer
leven zoals het zou zijn
zodat ik zelf kon genieten
van lekker lang in bed
zonder dat de wekker
afgaat
heerlijk liggen doezelen
ineens voel ik een lijfje
boven op mij
terwijl ik op mijn rug lig
langzaam mijn ogen
opendoe
zie ik mijn twee katten
die naar me staren
eentje boven op mij
de ander
die naast mij staat
allebei meteen
spinnen in vol ornaat
twee liefdevolle gezichten
waarvoor ik graag
uit bed ga
al twaalf jaar trouwe dienst
al twaalf jaar
komt ze elke dag
weer bij me aan
elke dag
geeft ze koppies
geeft ze haar liefde aan mij
al twaalf jaar
houd ze het met me uit
langer dan menig
mens zeggen kan
al twaalf jaar
geen gezeur
altijd blij met
de aandacht die
ze vangen kan
al twaalf jaar
elke dag weer
is ze daar
mijn ijskoningin
die gewoon mij
aardig vind
op mijn schoot is ze ingeslapen
haar laatste dagen
te vol van pijn
de uren die
verder sluipen
om haar nog meer
in pijn te laten leven
die ik haar niet
wil laten ervaren
haar laatste dagen
waarin ze niet
meer was zoals ze is
veel slapen
veel huilen
omdat ze weet
dat het haar laatste
tijd is
haar laatste dagen
vol met liefde
gevuld die ik
haar zoveel als ik kon
geven zal
ineens is het zover
de dierenarts
met zijn spuit
staat al klaar
ze ligt op mijn schoot
ze kijkt me aan
ineens vertroebelt haar
blik
vallen haar ogen dicht
is het zover
dat ik huil omdat
ik haar nu al
mis
mooie begrafenis
na een half leven
was je de enige
die het met me
uithouden kon
was jij er alleen maar
die me begrijpen kon
die wist van mijn
huilen in de nacht
die me troostte toen
ik het leven niet
meer als leven zag
altijd was jij er
zonder dat ik
je vroeg er te zijn
ineens krijg ik
de mededeling dat het
niet langer meer
zo kan gaan
je moet voorgoed
verdwijnen
uit het leven
het spuitje ligt al klaar
op mijn schoot
lig je teer
af te wachten
wat er gebeuren gaat
ineens het spuitje
je ogen die dicht gaan
het licht dat langzaam
dooft
het is over
jij bent niet meer
ik heb je opgenomen
naar mijn ouders tuin
waar ik je heb begraven
onder de vlinderstruik
zodat je eeuwig
toch nog zult blijven
bestaan
ik zal moeten wennen
aan een leven
zonder jou in
mijn bestaan
de straatmeid was even een vliegmachine
de straatmeid
was even een vliegmachine
die door de lucht vloog
omdat ik werd gewekt
door een droom
de geluiden van
de braakbal die
ze in mijn bed
als cadeau wilde geven
nam ik niet in dank aan
heb haar door de lucht laten
zweven om deze gave
op de grond te laten gaan
vertedering in haar gevangen
in de ochtend
hoor ik de motor
langzaam aangaan
steeds dichter komt het bij
steeds meer gerommel
in de vroege ochtend
na een nacht
te laat in bed
te zijn beland
daarna wat piepjes
die me wekken
wegens het
ontstaan van een
knorrende maag
langzaam gaan mijn ogen open
kijk ik ze aan
mijn twee poezenbeesten
die ineens
tot leven
zijn gekomen
vol van vertederingen
sta ik op
om ze te voorzien van eten
om daarna
weer in mijn bed
te belanden
zonder nog te hoeven
na te denken
even liefde halen
ineens
is ze er
zomaar uit haar slaap
gehaald
door een pluisje
in de wind
ineens staat
ze er
kirrend van plezier
kopje geven
even een aai
een knuffel
dat is het dan
dat is alles
gewoon
wil ze even liefde geven
even laten weten
dat ik
de liefste ben
winterse kat
de sneeuw
valt langzaam
in trage beelden
langs het raam
de ijskoningin
staat te kijken
naar al die witte pluizen
die voor het
raam langs gaan
haar zwartheid
bij het witte winter tafereel
is uniek
zij is prachtig
als je deze
combinatie ziet
poezenliefde
kroelende kopjes
de liefde die
uit ogen straalt
stille getuigen
van een hart
dat altijd voor
mij blijft slaan
stil kirren
bij de laatste streling
voor de nacht ingaat
likkende tongen
die mijn haren
schoner dan schoon maakt
elke dag weer
gehuld in
tomeloze liefde
van de katten
die steeds weer
me diep van binnen
raken
poezendeken
moeizaam draaien
in het nachtelijk uur
mijn twee poezen
die zich op me
hebben neer gelegd
ronkend als twee
machines van hitte
knorren als ik
mijn ogen
open doe
bedekt met
zoveel liefde
is het ontwaken
een feest
in het vroege uur
beet in het oorlel
in de ochtend
mijn ogen
nauwelijks open
nauwelijks kijk
ik de wereld aan
ineens
wat geronk
ineens wat gelik
een beet in mijn
oorlel
mijn kleinste kat
die even
goedemorgen
zegt
Hits: 96