klaar1

zijn ogen die spraken

geen woord meer te spreken

het is goed

de rust die er is

langzaam los laten

laten gaan

zonder je af te vragen

of het goed is

het gaan

sluiten van de ogen

loslaten

wat niet meer is

zijn ogen spreken nooit meer over

de liefde die er tussen ons is

als liefde angst word

kijken met ogen

vol van liefde

dat veranderd op het moment

als we elkaar kussen

in het openbaar

de blikken van de mensen

die niet de liefde zien

maar alleen maar iets

wat ze niet willen zien

niet meer elkaar kunnen aanraken

zonder de angst

dat onze liefde

wel eens er voor kan zorgen

dat we niet meer samen naar

huis kunnen gaan

gevangen in jouw web van verlangen

gevochten om niet toe te geven

niet willen dat jij en ik

samen zouden gaan

in de liefdesvuur van altijd

gestreden om nee te zeggen

om er voor te zorgen

dat het niet gebeuren zou

totdat ik ontdekte

dat juist met al mijn vechten

ik steeds meer verstrikt

raakte in jouw web van verlangen

heb ik me gewonnen geven

omarm ik het geluk

dat jij met mij maakt

vertrokken met de wind

zonder woorden

zonder nog te zwaaien

verdwenen

alsof de wind

je liet oplossen

in de tijd

stil wachten

totdat de wind

mij aan zal raken

me zal vertellen

dat je terug gekomen bent

als we alleen maar liefde hebben

starende blikken

van het niet begrijpen

wat er gebeurt

tussen ons

we kijken elkaar

met verwilderde ogen aan

vragen ons waarom

dit gevecht ineens is ontstaan

altijd waren jij en ik samen

die zeiden

wij hebben alleen liefde voor elkaar

terwijl we nu

met gebalde vuisten tegenover elkaar staan

omarm de stilte van liefde

stille dromen

in de late avond

als we samen zijn

zonder iets te zeggen

het bij elkaar zijn

is voor ons genoeg

we kijken af en toe naar elkaar

praten zachtjes of het goed gaat

dan verdiepen we ons weer

in onze bezigheid

totdat we de stilte

van onze liefde

laten stormen

door bij elkaar te zijn

verstopt in jouw hoekje

verstopt voor de anderen

kijk je de wereld aan

zie je dat wat gebeurt

ben je bang om

het leven aan te gaan

verscholen in

jouw eigen gedachten

over hoe het zal zijn

probeer je voorzichtig

de wijde wereld

in te gaan

totdat je je angst

kan laten gaan

staren in het luchtledige

kijken naar de lucht

waarin niets beweegt

waar de stilte

oorverdovend aanwezig is

onaanraakbaar verschijnt

een wolk aan gedachten

die overal heen gaan

die geen bodem vinden

waar het verder ontkiemen kan

staren in het luchtledige

om gedachten

doelloos te laten zweven

door de tijd

in al zijn eenzaamheid

zittende

op het bankje van de ouderdom

ziet hij de wereld

om zich heen draaien

ziet hij mensen samen  praten

stil zit hij daar

met zijn onbegrensde verdriet

omdat hij nog steeds

zo zijn overleden

levenspartner

mist

als we vechtend ten onder gaan

elkaar aankijken

met het vuur van de wanhoop

in onze ogen

elkaar aankijken

met de radeloze blik

waarin staat geschreven

dat we niet meer weten

hoe dit te keren

gaan we vechtend ten onder

in de waanzin

van de woede

van onbegrepen

begrip

schimmen van het verleden

nu ik stil in jouw armen lig

sluit ik mijn ogen

zonder de angst

voor de schimmen

van het verleden

of die zich

weer zullen laten zien

in mijn dromen

die me zullen vertellen

dat jij en ik

zullen verliezen

van de tijd

waarin de elkaar zullen verlaten

omdat we beiden te bang voor

de liefde zijn