klaar2

eenzame strijder

staan met niets

dan alleen zijn bagage

staan met een blik in zijn ogen

die geen weerstand duld

staan kijken

naar dat wat komen gaat

zonder angst de dood

aankijken

omdat hij weet

dat wat er nu gaande is

ook zijn dood zal zijn

omdat hij zo niet leven kan

verscholen in de struiken van mijn verlangen

staren in de verte

jouw lach zien verschijnen

omdat jij deze blik van mij herkent

jij weet dat ik in gedachten

bij jou ben

dat ik ergens ontdekt hebt

dat mijn hart

een kleine slag extra maakt

als jij ineens

weer voor me staat

verlaten ogen

niets meer kunnen zien

alles is weg

niet meer de lichtjes

in je ogen kunnen aanraken

omdat je zo blij bent mij te zien

eenzaam staar ik in de verte

van waar jij nu hopelijk zal zijn

streel ik zachtjes

mijn herinneringen aan

de tijd dat jij en ik

nog samen waren

balanceren op mijn tenen

wankel evenwicht

niet meer weten

wat goed te doen

lopen op mijn tenen

zachtjes alsof ik er niet ben

voelen dat wat je ook doet

meteen verkeerd word gezien

balancerend op mijn tenen

besluit ik om weer

plat op beide voeten

bij jou weg te gaan

de engel waakt

staan bij de plaats

waar haar laatste rustplaats is

kijken naar de engel

die over haar waakt

waarin ik soms

zomaar een teken van herkenning vind

haar lach die ze altijd had

de engel die daar waakt

lijkt soms alsof mijn

moeder stil staat te kijken

zegt

het komt goed waar je ook gaat

afgevlakte emoties

niets meer voelen

niets meer kunnen bedenken

mijn gezicht zonder emoties

die door het leven loopt

kijken in de verte

naar daar waar ik ooit hoop te zijn

kijk ik naar de raderen van het leven

waarin ik zo graag

met volle emotie

weer zou willen

staan

dromen van de toekomst

de zon streelt langzaam

zijn tere huid

hij kijkt in de toekomst

van wat er komen zal

hij droomt zijn eigen wereld

waarin hij ongetwijfeld

zijn eigen leven bepaalt

terugkijkend op dat beeld van toen

mezelf zien en beseffen

ik had het nog niet eens zo fout

toen ik daar zat te dromen

over hoe mijn toekomst zou zijn

eigenlijk heb ik het veel beter gedaan

dan ik zelf dacht dat het zou gaan

als ik mij in allerlei bochten wring

steeds zoeken

hoe ik jou kan bereiken

hoe ik jou kan steunen

in de strijd die dagelijks in jou woedt

wring ik me in allerlei bochten

om te ontdekken

dat jij nog steeds niet begrijpt

hoeveel ik

van je hou

dansen in de wolken

zachte ritme van de wind

die ons laten dansen

van het hervonden geluk

kijken in het oneindige van de tijd

die langzaam zijn eigen weg

blijft gaan

raken we alleen maar

meer in extase omdat

we samen nog steeds

dansen omdat we

eindelijk samen zijn

vastgehouden handen die losraken

laatste momenten

langzaam laten gaan

stil geen woorden meer zeggen

loslaten van wat zo dierbaar is

niets meer kunnen zeggen

omdat elk gesproken woord

de plank misslaat

alleen maar zitten

hand in hand

wachten tot

het moment daar is

dat hij mag gaan