kloktijd3

samen

verloren

in de momenten van het leven

waarin jij voor het eerst

in ons leven kwam

onze zoon uit het land van de rijzende zon

waarin ik jou omarmde

alsof we nog nooit

iemand anders hadden gehad

raakt ik jou aan

met heel mijn hart

waar jij meteen

al een plaats in nam

staren naar dat wat komen gaat

kijken

naar dat wat komen gaat

jouw armen wijd open

om mij te ontvangen

angstige stapjes

die ik zetten moet

die ik zal gaan

kijk ik jou aan

met de angst in mijn ogen

omdat ik zo bang ben

dat jij ook

verlaten zal

als ik heel dicht bij jou ben

doorbroken verzet

geen verzet meer

gewoon niet meer

er tegenin gaan

het laten gebeuren

zonder dat ik nog vecht

laten zijn

dat wat ik eigenlijk

niet wil dat het er is

accepteer ik het

zodat ik verder

leven kan

zoals ik zelf wil

soms zie ik je lopen

soms zie ik je lopen

terwijl ik weet

dat dat niet kan

soms hoor ik je praten

terwijl ik weet

dat dat niet kan

soms zomaar

hoor ik je roepen

dat ik komen moet

terwijl ik weet

dat dat niet meer kan

jij bent niet meer

dichterbij mij dan je ooit kon zijn

de herfst is begraven

ogen gesloten

zonder de zon nog

ooit weer te zien

handen gevouwen

omdat dat zo hoort

zegt men

langzaam

de kist sluiten

de winter niet gehaald

mijn lief die

in de herfst van zijn leven

 naar het hiernamaals moest gaan

vier gezichten van het leven

de gezichten van het leven

die me telkens

aanstaren in de nacht

raken me soms zo diep aan

dat ik vergeten ben

wie ik werkelijk was

wie ik werkelijk ben

van de ene emotie

in de ander gezet

maakt dat ik het leven

nog intenser

omhels

winterrust

de rust

van dit moment

nu de herfst mijn leven

verlaten heeft

ik de eerste stappen heb gezet

in de winter van het leven

kijk ik naar dat wat

er nog is

ervaar de rust

dat niets meer hoeft

maar dat alles mag

zonder met schuldig te voelen

over of dat nog wel bij me past