krachten1

dwalen in gedachten

mijn kleurrijke gedachten

die van de hak op de tak springen

zijn alsof ik door

werelden loop

waar ik mezelf niet herken

waar ik niet meer weet

wat ik wil

waar ik ben

terwijl de gedachten

juist mij maken

om wie ik ben

ik zag voor het eerst tranen in jouw ogen

terwijl ik je daar zie zitten

mijn zoon

die ik af en toe zomaar tegenkom op straat

die ik zie worstelen met zijn verslaving

terwijl  hij er niet mee stoppen kan

soms ziet hij mij ineens

kijkt me aan

met een ondoorgrondelijk blik

die ik niet meer lezen kan

totdat gisteren

ik eens voor het eerst

tranen in zijn ogen zag

vervagen van de kleuren

bladeren door de kranten

van alledag

lees ik de treurnis

over de wereld

die langzaam zijn schreeuwen is gestaakt

niet meer roept om hulp

gelaten zijn lot ondergaat

dat de kleuren vervagen

waar hij vroeger

zo trots op was

ze was moe

na een leven lang

te hebben gewerkt

te hebben gezorgd voor haar gezin

haar leven dat langzaam

ging ze zitten

in de laatste avond van haar leven

sloot haar ogen

ging slapen om niet meer wakker te worden

maar om uit te rusten

van het leven dat ze had gehad

bijna ongemerkt

een wending nam

haar kinderen het huis uit

haar man inmiddels al overleden

het woelige leven van mijn emoties

rustig lopen door het leven

alles in balans

alles is goed totdat ik besef

dat ik jou ineens zie

jij die daar loopt

met de lief

waarvoor je me verliet

alles slaat op tilt

ik weet niet waar ik het zoeken moet

probeer nog weg te duiken

tot ik voel

dat ik mezelf weer eens

te vroeg verloor

in mijn verloren gevoelens

die ik ooit voelde voor jou

nu ik je achterlaat

nu de zon even niet schijnt

mij even niet kan verwarmen

met zijn warmte die ik nog steeds zoek

nu ik jou moet achterlaten

op de plaats waar ik

je eigenlijk niet wil achterlaten

draai ik me nog een keer om

kijk naar de steen die er nu ligt

besef ik dat je daar niet echt bent

dat je nog steeds

in mijn hart aanwezig bent

moeders vleugels

de tranen van haar dochter

die ze niet kon troosten

omdat de afstand te ver was

om bij haar te zijn

bracht haar op de gedachte

om de hele nacht op te blijven

en steeds een hartje te sturen

naar haar kind om zo te laten weten

dat ze bereikbaar zou zijn

als haar kind

haar nodig had

als je me nu kon zien

als je me nu kon zien

nadat de jaren zijn verstreken

als je kon zien

dat ik toen ik wegging met de vrijheid die ik koester

in mijn hart

als ik je nu even vast kon houden

zou ik zeggen

mag ik bij je blijven

ik heb te lang de weergoden weerstaan

maar ik bleef met jou verbonden

waar ik ook was

was jij diegene die altijd bij mij was

alsof ik even ergens anders was

in gedachten gezocht

naar dat wat ergens moest zijn

in het echt de kunstenaar van de straat

die zijn kunsten achterlaat

die zo bijzonder zijn

die je raken in je gedachten

in je hoofd

om zo te beseffen

dat kunst niet voor altijd hoeft te zijn

als het er maar mag zijn

zoveel stappen in het leven

op zoveel plekken gelopen

gezworven door de wereld

om overal te zijn

in gedachten verzonken

soms in het hier en nu

dwalen op plekken

waar ik soms beter niet kon zijn

zoveel stappen gezet in de wereld

zodat overal mijn

 onzichtbaar achtergelaten voetstappen

zijn achtergebleven