krachten2

rusten in de luwte van het leven

de tijd gaat zijn ritme

de dagen gaan langzaam voorbij

de rust van het leven

de hectiek

ligt al achter mij

observerend naar de anderen

die nog rennen alsof het een wedstrijd is

die ze moeten winnen

kijk ik met de wijsheid van de jaren

naar hen  die nog

steeds  hectisch bezig zijn

wat is de reden

de glimlach

op mijn gezicht die verschijnt

als ik je zie

mijn hart die doet alsof hij een slag extra maakt

als ik je aanraak

is dit nu de liefde die er is

is dit nu het hart dat slaat

of is het de angst

om weer alleen

achter te blijven

na de belofte

van levenslang samen te willen zijn

de rimpels van het leven

door de rimpelingen uit het verleden

die de groeven in ons gelaat wat meer hebben getekend

maken we na de schoonheid van de jeugd

geen ussies meer van ons gezicht

omdat de rimpels ons te dierbaar zijn

om die de wereld te laten zien

maken we maar een ussie van onze voeten

die elkaar teder aanraken

na zoveel jaren vriendschap

dat we vieren

door nog altijd samen te zijn

wachten totdat hij er is

wachten

in de rust van de luwte van het leven

de turbulentie van het moment

als wel elkaar weer zien

elkaar kunnen omarmen

er kunnen zijn

elkaar kunnen aanraken

wanneer we dat maar willen

omdat de angsten verdwenen zijn

omdat we nog bij elkaar horen

wij nog steeds verbonden zijn

ondanks afstand en tijd

wij er weer even  bij elkaar zijn

zoete geuren

de lente komt langzaam in het land

ik ruik de zoete geuren van de tijd

die dan ineens zomaar naar mij  toe waait

ik ruik de frisheid van het leven

alles is ineens weer waar het moet zijn

raak ik het leven intenser aan

omdat het kan

het er mag zijn

raak ik nog een keertje jouw ogen aan

met mijn ogen de langzaam dicht gaan

ga ik slapen in de tijd

die me niet meer ontwaken laat

(voor Nick, wiens vader is gaan slapen voor altijd)

de laatste keer

de liefde die niet kon blijven

de afstand tussen ons was te groot

niet door de tijd van het naar elkaar moeten reizen

maar door de tijd in jaren

die we dachten te kunnen overbruggen

we verloren van de tijd

omdat we niet konden leren omgaan

met het ouder worden van de ander

die steeds meer buiten het leven kwam

de laatste keer elkaar aanraken

dan de laatste keer een kaartje kopen

om voor altijd weg te gaan

om niet terug te komen

de bloei van het leven

de geur van jou

is nog aanwezig in mijn huis

ik zie nog overal

de restanten van ons samen zijn

geen tijd om op te ruimen

het gewoon bij elkaar willen zijn

het niet genoeg van elkaar kunnen krijgen

het willen zijn

elkaar omarmen om voor altijd

samen te zijn

in de bloei van het moment

van het leven