kruipen3

dwarrelen door het leven

meegaan met de stroom

waarop ik me mee laat voeren

voordat ik wist

waarheen ik ging

keek ik altijd naar

het onbekende waar ik

zo naar verlangde

om het te ontmoeten

raakte ik de sterren aan

in mijn verlangens

verdween ik in dieptes

van onvervulde wensen

dwarrelde ik door het leven

zoals alleen ik dat maar

kan doen


bouwen in het nu

de verzamelde stenen

van het verleden

heb ik gebruikt

om het huis van het heden

te bouwen waarin ik

me gelukkig voel

terugkijkend op

alles wat mijn leven

rijker maakte

voel ik me sterker

omdat ik het bouwwerk

van mijn leven

om mij heen zie


de zon prikt een beetje

schuilen voor de stralen

van de zon

die me raken

me laten opbloeien van het moment

raak ik verstrikt in de

stekende stralen

van de zon

die mijn gevoel

van geluk

daardoor juist extra

laat voelen

dat ik gelukkig ben


de drie

samen door het leven

de lach maar ook de tranen

die ons raken

de grote gesprekken

over het leven die zijn weg gaat

kijk ik naar de voeten

die samen in het leven

ieder op zijn eigen wijze

met zijn eigen verleden

door het met elkaar

door vriendschap verbonden

 leven gaan


kiezen voor dat wat er moet gebeuren

opbouwen van momenten

waarin wij verbonden waren

met het geluk

dan voor altijd

raken we verstrik in de

dagen van morgen

kijken we naar elkaar

zonder te beseffen

dat we nog samen gaan

pakken we onze spullen

kijken elkaar aan

kiezen voor onze eigen wegen

door weer alleen

verder in het leven te gaan


vergeten jaarringen

samen gelegd

de vergeten jaren

van mijn jeugd

die ik nu niet meer

terug kan halen

verdwenen in de mist

van mijn gedachten

zoek ik soms nog

naar de eenvoud

van wat was

wat niet meer

mag zijn


mijn pantser van staal

niets zal me meer raken

nergens zal ik meer

me door uit het veld laten slaan

mijn pantser van staal

zal mij beschermen tegen

alles wat nog komen zal

eenzaam zit ik nu te kijken

naar het leven dat langs me gaat

omdat ik door dat pantser

er geen deel meer

van uit maak


denken in de dagen

gedachten

die komen

die gaan

soms raakt het me meer dan

ik wil

soms blijft het maar

bij een gedachten

staar ik in de verte

raak in soms zomaar

niets aan

droom ik door de dagen

waarin gedachten

hun eigen ritme slaan


gevangen tranen van het heden

laten gaan

van het verlangen

dromen die niet meer komen

dagen die voorbij zijn gegaan

loslaten van het samen zijn

afscheid bij het graf

laten gaan

dat het verleden

niet meer deel van mijn

leven uit maken kan


lopen over bloemen

dwalen door het leven

het pad dat ik gelopen heb

gevonden de dromen

die ik vastgehouden heb

gelukkig momenten

op het pad

waar ik op gelopen heb

kijk ik soms verbaasd terug

dat ik als ik omkijk

overal de rozen zie

die ik heb geplant

zie staan


laatste woord

zonder elkaar nog te kunnen zien

de woorden die niet meer

zeggen dat we van elkaar houden

de verloren harten

die we niet meer terug kunnen krijgen

sluiten we samen de deur

van ons samen zijn

kijken we elkaar

door het beslagen raam

van de liefde aan

zeggen we beiden

vaarwel lief

ik hoop dat het goed met jou zal gaan


omdat het lampje altijd zal schijnen

momenten van verlangen

verdwaald in het vechten voor

bij elkaar te mogen zijn

langzaam doven van de gevoelens

omdat het vechten belangrijker

lijkt te zijn

dan loslaten van dagen

loslaten van wat was

het lampje van verlangen

blijkt toch steeds weer te gaan schijnen

brengt jou en mij

weer bij elkaar

in een ander soort

van verbaasd verlangen


het overschaduwde verlangen

verdwenen is de angst

van het verlangen

waarin ik gevangen zat

de liefde die wilde komen

maar niet bleef

het loslaten van de dagen

vol verdriet

her loslaten van verlangen

waarin ik met jou

verbleef

Hits: 61