kruipen3
dwarrelen door het leven
meegaan met de stroom
waarop ik me mee laat voeren
voordat ik wist
waarheen ik ging
keek ik altijd naar
het onbekende waar ik
zo naar verlangde
om het te ontmoeten
raakte ik de sterren aan
in mijn verlangens
verdween ik in dieptes
van onvervulde wensen
dwarrelde ik door het leven
zoals alleen ik dat maar
kan doen
bouwen in het nu
de verzamelde stenen
van het verleden
heb ik gebruikt
om het huis van het heden
te bouwen waarin ik
me gelukkig voel
terugkijkend op
alles wat mijn leven
rijker maakte
voel ik me sterker
omdat ik het bouwwerk
van mijn leven
om mij heen zie
de zon prikt een beetje
schuilen voor de stralen
van de zon
die me raken
me laten opbloeien van het moment
raak ik verstrikt in de
stekende stralen
van de zon
die mijn gevoel
van geluk
daardoor juist extra
laat voelen
dat ik gelukkig ben
de drie
samen door het leven
de lach maar ook de tranen
die ons raken
de grote gesprekken
over het leven die zijn weg gaat
kijk ik naar de voeten
die samen in het leven
ieder op zijn eigen wijze
met zijn eigen verleden
door het met elkaar
door vriendschap verbonden
leven gaan
kiezen voor dat wat er moet gebeuren
opbouwen van momenten
waarin wij verbonden waren
met het geluk
dan voor altijd
raken we verstrik in de
dagen van morgen
kijken we naar elkaar
zonder te beseffen
dat we nog samen gaan
pakken we onze spullen
kijken elkaar aan
kiezen voor onze eigen wegen
door weer alleen
verder in het leven te gaan
vergeten jaarringen
samen gelegd
de vergeten jaren
van mijn jeugd
die ik nu niet meer
terug kan halen
verdwenen in de mist
van mijn gedachten
zoek ik soms nog
naar de eenvoud
van wat was
wat niet meer
mag zijn
mijn pantser van staal
niets zal me meer raken
nergens zal ik meer
me door uit het veld laten slaan
mijn pantser van staal
zal mij beschermen tegen
alles wat nog komen zal
eenzaam zit ik nu te kijken
naar het leven dat langs me gaat
omdat ik door dat pantser
er geen deel meer
van uit maak
denken in de dagen
gedachten
die komen
die gaan
soms raakt het me meer dan
ik wil
soms blijft het maar
bij een gedachten
staar ik in de verte
raak in soms zomaar
niets aan
droom ik door de dagen
waarin gedachten
hun eigen ritme slaan
gevangen tranen van het heden
laten gaan
van het verlangen
dromen die niet meer komen
dagen die voorbij zijn gegaan
loslaten van het samen zijn
afscheid bij het graf
laten gaan
dat het verleden
niet meer deel van mijn
leven uit maken kan
lopen over bloemen
dwalen door het leven
het pad dat ik gelopen heb
gevonden de dromen
die ik vastgehouden heb
gelukkig momenten
op het pad
waar ik op gelopen heb
kijk ik soms verbaasd terug
dat ik als ik omkijk
overal de rozen zie
die ik heb geplant
zie staan
laatste woord
zonder elkaar nog te kunnen zien
de woorden die niet meer
zeggen dat we van elkaar houden
de verloren harten
die we niet meer terug kunnen krijgen
sluiten we samen de deur
van ons samen zijn
kijken we elkaar
door het beslagen raam
van de liefde aan
zeggen we beiden
vaarwel lief
ik hoop dat het goed met jou zal gaan
omdat het lampje altijd zal schijnen
momenten van verlangen
verdwaald in het vechten voor
bij elkaar te mogen zijn
langzaam doven van de gevoelens
omdat het vechten belangrijker
lijkt te zijn
dan loslaten van dagen
loslaten van wat was
het lampje van verlangen
blijkt toch steeds weer te gaan schijnen
brengt jou en mij
weer bij elkaar
in een ander soort
van verbaasd verlangen
het overschaduwde verlangen
verdwenen is de angst
van het verlangen
waarin ik gevangen zat
de liefde die wilde komen
maar niet bleef
het loslaten van de dagen
vol verdriet
her loslaten van verlangen
waarin ik met jou
verbleef
Hits: 73