langzaam1

het moest gebeuren

de laatste adem

was gedaan

ik heb je los gelaten

in de nacht

waar jij alleen je weg moest gaan

de kast met je kleding

is langzaam uitgeruimd

is leeg gehaald

weggebracht

zodat de kast

met zijn lege hangertjes

me steeds verteld

dat je er

grillige vormen van het leven

langzaam mijn leven lopen

ontmoetingen met vreemden

die de grilligheid

van het leven

laten zien

in de stilte

van het zwijgen

waarin wij

de dromen van de jeugd

verloren zijn

gevangen beeld van de jeugd

de spiegeling

van de jeugd

die zich laat zien

in de gevangen beelden

van de tijd

die we achter ons laten

doordat we zijn  ingehaald

door de herinneringen

van wat ooit was

gevangen

in wie we nu blijken te zijn

blauwe plekken

het leven

dat je zo lief had

dat je niet langer was gegeven

dan wat er was

de laatste momenten

hield je steeds mijn arm vast

alsof je wilde dat ik je tegen zou houden

om voorgoed te gaan

je kneep me blauwe plekken

uit angst om te gaan

totdat je je laatste adem uitblies

waren de blauwe plekken

nog het enige wat er nog was

de kus van de vlinder

fladderend

door het leven

raak ik even verstrikt

in het zijn van nu

raak ik even zomaar

jouw hand aan

wijs ik naar de vlinder

op het raam

zeg zachtjes tegen jou

weet je nog

dat de kus van vlinder

ons samen bracht

beeld van vroeger

in een andere tijd

een andere dimensie

een andere stad

zag ik hem zitten

zijn houding

zijn kleding

zijn haar

het was alsof ik

mijn grote liefde terug zag

die ik heb laten gaan

omdat zijn liefde

niet de liefde was die

mij gelukkig had gemaakt

de tijd ontglipt me

rennen

door het leven

omdat ik niets wil missen

overal bij wil zijn

rennen

om op tijd bij jou te zijn

om je te omarmen

de tijd ontglipt mij

doordat ik steeds

blijf rennen

zonder echt bij mezelf

stil te staan

de laatste dagen

hij wist het zeker

zo kon het niet langer

hij wilde niet verder

hij besloot

om te stoppen met zijn leven

omdat hij niet

langer zijn kinderen tot

last wilde zijn

tot het laatst

ben ik bij hem geweest

heb ik hem vastgehouden

omdat ik wist

dat hij werkelijk gegaan was

daar waar jij altijd

de liefde

bleef niet bestaan

we verloren elkaar

langzaam maar zeker

in de strijd om het leven

verloren elkaar

voor niet heel even

telkens als ik onze foto’s zie

weet ik dat jij en ik

altijd met elkaar verbonden blijven

omdat we elkaars eerste liefde waren

zweven in onwerkelijkheid

verloren liefde

die te vroeg verdwenen is

in het niets voor altijd

telkens zoekt ze een uitweg

uit haar verdriet

door te kijken waar

de onwerkelijkheid

minder pijn doet

omdat zweven in

de werkelijkheid

haar te veel pijn blijft doen

als afval geen afval meer is

zacht strelen

over de uren van de tijd

kijken naar wat ooit was

de puinhopen

die we samen van de liefde

hebben gemaakt

totdat we samen besluiten

om alles op te ruimen

zodat er tussen ons

iets moois is ontstaan

verdwaalde dagen

praten met hem

die langzaam

de wereld verliest

verdwijnt in zijn gedachten

van mistige flarden

loop ik met hem door de straten

van het leven

kijkt hij verbaasd

naar de wereld

die voor hem totaal

niet meer herkenbaar is