langzaam2

en dan sluit ik de deur

het moment

dat ooit komen zou

kwam sneller dan verwacht

ineens was het zover

dat ik haar moest laten gaan

het ouderlijk huis

was geen thuis meer

het opruimen van alles

van de dingen die er niet meer toe doen

verdwenen met de ophaal dienst

nog een keer rond kijken

dwalen door de kamers

om dan de deur voorgoed te sluiten

omdat het niet meer haar  thuis is

ik droom je naast me

natuurlijk weet ik ook wel

dat het tussen jou en mij

niet kon blijven bestaan

dat we te veel verschilden

in leeftijd

in leefstijl

toch droom ik je naast me

als ik weer ergens

alleen heen ben gegaan

om niet zo eenzaam

te zijn

gevangen moment

het water

dat aan mijn lippen staat

geen adem

meer te krijgen

geen woorden meer te zeggen

totdat ineens

de vlucht komt

die mij komt redden

mij laat beseffen

dat ik meer ban dan mijn woorden

die ik zingen kan

als morgen morgen is

de belofte

morgen ben ik bij jou

de woorden

die me zeggen

dat je voor mij gaat kiezen

dat je bij haar weg zal gaan

hoor ik al zoveel jaren

dat ik me soms afvraag

als morgen morgen is

wanneer is het dan

voor jou en mij vandaag

waken over de tijd

kijken

naar de klok

die langzaam

zijn minuten wals

van het verdriet

afspeelt

kijken naar de uren

die langzaam veder gaan

waken over de tijd

wetende dat jij

straks voorgoed

weg zal gaan

wachten op wat er was

de verdwenen liefde

die niet meer is

wat het zou moeten zijn

de gewenning aan elkaar

in elkaars leven zijn

door een keus in het verleden

wachten op wat er was

dat verdween

met de dagen

van de tijd

gevangen in de angst van alledag

de angst

van de wereld

die langzaam

in een brandende haard veranderd

de nachten

die gevuld raken met geschreeuw

met alarmen van de waakzaamheid

gevangen in de angst van alle dag

kruip ik soms diep onder mijn dekens

om even het gevoel

van veilig zijn

te voelen als ik thuis ben

late middag zon

de dag raakt langzaam de avond aan

de herfst kruipt langzaam naar de winter

van het leven

terwijl ik loop te dwalen

in mijn herfst

zie ik ze zitten

samen praten in het raam

in de late middag zon

raakt mijn hart het gemis aan

van wat ik zo graag

met jou ook had willen doen

nu jij voorgoed bent gegaan

het leven gevangen

gevangen beeld

van de natuur

waarin het leven

zo eenvoudig

is gevangen

het begin van alles

met de frisheid van de dag

tot de laatste momenten van het leven

waarin de frisheid is verdwenen

is overgegaan in

de droogheid van de einder der tijd

wachten tot het teken komt

op de uitkijk staat hij

te staren

naar de verte

de angst voor het bekende

met de onbekende

maakt hem bang

omdat hij vreest

dat hij zijn liefde

voorgoed

verliezen zal 

de dorre vlakte van mijn gevoel

als je langskomt

zal je dan mijn naam noemen

zal je me vragen

of ik weer

bij jou wil zijn

de dorre vlakte

van mijn gevoel

maakt dat ik  bang ben

dat ik niet meer

dat voelen kan wat

ik ooit voor jou heb gevoeld

toen je mijn liefste was