langzaam3

als lopen niet meer gaat

als geen woorden

meer worden gesproken

dat ik niet meer weg kan lopen

bij jou

omdat de haat die je voelt

te intens is voor mij

ga ik desnoods kruipen

om veilig te zijn

in zijn hart

ik zag het in jouw ogen

zachte klanken

op het ritme van de dag

verloren in de stilte

van het verlangen

zocht ik jouw ogen

waarin ik jouw liefde

voor mij zag verschijnen

waarin ik verdronk

om voor altijd

bij jou te willen zijn

ik mis dat wat ik voor je voel

de leegte

die ik voel

in mijn hart

het gevoel van verliefdheid

van houden van

dat langzaam verdween

in de sleur van alle dag

maakt dat ik mis wat ik voor je voelde

dat ik nu helemaal

niet meer voel voor wie je ooit was

bloeien de sneeuwklokjes alweer

stukjes natuur

waar ik met mijn moeder

doorheen dwaal

praten over het verleden

omdat het heden voor haar

onbegrijpelijk is

haar aankijken als we even stil staan

bij de plek waar de as van mijn vader ligt

vraagt ze of de sneeuwklokjes alweer bloeien

omdat er dan alweer van het gemis

voor bij is gegaan

als ik de sterren kon pakken

kijken in jouw ogen

die me aankijken

met het verlangen van altijd

die me aanraken

met de vonken van de sterren

die blijven stralen

omdat bij je ben

pak ik soms zomaar jouw hand

om de sterren te pakken

die tussen ons ontstaan

door de vonken van liefde

die er steeds blijkt te zijn

als ik de tijd terug kon draaien

de laatste maanden

van zijn leven

waar hij in het ziekenhuis lag

kwam ik bij hem

soms zat ik alleen

maar hield ik zijn hand vast

was de stilte die ontstond

gevuld met liefde

met het er willen zijn

totdat hij zijn adem de vrijheid gaf

om een storm te maken  in ons leven

omdat het verdriet van loslaten ineens losbarst

ik durfde geen sorry te zeggen

ruzie

om niets

verwijten om

de dingen die niet gezegd zijn

en ook niet meer gezegd kunnen worden

de stiltes

die me lam slaan

door het onbegrip

de verwijdering tussen jou en mij

omdat ik geen sorry durfde zeggen

voor iets wat ik kennelijk verkeerd heb gedaan

mijn armen omarmen de stilte

het loslaten

van wat niet meer kan zijn

het vergeten

van jou en mij

de woorden die

ik nu alleen hoor

als ik ze uitspreek

de stilte die ik omarm

omdat er geen

ruzies meer zijn

ogen van de tijd

verborgen blikken

die naar mij kijken

met de ogen van verbazing

soms van boosheid

soms van angst

omdat ik

niet blijkt te zijn

die men had verwacht

dat ik zou zijn

ogen van de tijd

die niet veranderen

omdat ik weiger

als hen te zijn

klein signaal

in de stilte

van het leven

zie ik soms

ineens het kleine signaal

dat je me geeft

in een plantje

op een onmogelijke plek

alsof je me wil zeggen

jij bent net zo sterk

als wat je nu ziet

ontstaan op een plek

waarvan je dacht

dat daar niets

groens kon zijn

dromen van het verlangen

onze zoon

verdwaald

in de slagen van zijn verliefd hart

kijkt de wereld aan

via zijn telefoon

omdat hij dan alleen

nog gelukkig kan zijn

omdat zijn liefde

daar te zien

is als hij zich

even alleen voelt

in het leven