langzaam4

de geur vergeet ik nooit mijn leven lang

de lente

raakte onze harten aan

door de geur van vochtig mos

ontdekten we elkaar

we lagen in elkaars armen

totdat de liefde verdween

telkens als ik weer

in het bos ben

de geur ruik van vochtig mos

denk ik aan jou

die daarmee altijd

met mij verbonden blijft

ogen die staren

donkere ogen

die staren

in de helder lucht

van het moment

gevangen tranen

van het besef

dat het over is

dat niets meer

er toe doet

omdat jij

niet meer

bij mij bent

het leven is getekend

de levensgroeven

van het leven

zie ik gevangen

het gezicht van mijn moeder

die dapper haar

eigen weg gaat in het leven

die niet bang is

om iets aan te gaan

die vecht om te laten

zien dat ze

er nog steeds is

als het niet is wat het lijkt

de grootheid

van wat ik zie

gevangen

in het beeld van een dier

die bijna niet meer is

die langzaam

aan zijn einde komt

gevangen in

de chaos die wij maken

in de wereld

door dat wat we niet meer willen

weg te gooien

zodat hun bestaan

bijna niet meer kan doorgaan

nog even samen

nog maar even samen

voordat de tijd

jou opeist

jou dwingt

om weg te gaan

dat ik je los moet laten

ik moet beseffen

dat jij en ik

nooit meer

hand in hand

samen gaan

subtiele pijn

even de stilte

voor dat het komt

de pijn die langzaam

mij bereikt

als de steek van een wesp

die in nood verkeerd

die vecht om te overleven

om te sterven doordat

hij zijn angel verloof

zo kijk ik naar jou

omdat ik weet

dat jij er met mijn hart

vandoor gaat

rusten in de luwte van het leven

de late nadagen

van het leven

raken even mijn gedachten aan

het besef dat het leven

niet eeuwig is

dat het leven zo zijn eigen gang gaat

geraakt

door de stilte

van heel even

besef ik ineens

dat het leven

mij juist extra aanraakt

verloren dromen

slapen

om de pijn

van het leven te vergeten

niet meer nadenken

over wat komen kan

wat er gaat

hij slaapt

omdat hij beseft

dat wat ooit was

voorgoed

is over gegaan