langzaam5

mijn wakende engel

waar ik ook ben

altijd is hij bij mij

mijn vader

die te vroeg

het leven achter moest laten

hij waakt

droogt mijn tranen

laat me mijn eigen weg gaan

maar zorgt altijd

dat ik weer

op de juiste

weg verder ga

onmacht in zijn grote

machtig en groot

staat hij daar

het beeld van hem

die door vele mensen

aanbeden word

die de redder in nood moet zijn

in zijn grote

is zijn onmacht nog groter

omdat hij

ook de wereld

nu even niet beter maakt

naar het daar

de paar minuten

voordat je ging

hield ik je hand vast

hield ik in mijn armen

je ogen al dicht

de adem die steeds

trager gaat

dan ineens

een zucht

je laatste moment

dan ga je naar daar

als een vlucht vogels

die naar de hemel gaan

ze waakt over mij

de donkere dagen in mijn leven

die ik soms niet

kan begrijpen

waarin ik

afdwaal naar

de gedachten van

het niet meer weten

tot ik ineens

zomaar haar zie verschijnen

in mijn ooghoek

omdat ze als mijn moeder

altijd over mij waken zal

de laatste momenten

haar vasthouden

telkens even in haar hand knijpen

haar zeggen

dat het goed is

dat het goed was tussen ons

dan haar laatste zucht

de stilte die

in de kamer hangt

die laat merken dat ze echt is gegaan

naar haar andere wereld

waar ze graag wil zijn

de wereld ligt nog open

kijken

naar het leven

dat zich afspeelt

op de plekken die hij

vanuit zijn wacht observeert

de wereld die hem roept

die zegt

kom wees jezelf

geniet het leven

de wereld

ligt nog open voor jou

om te genieten van

wat het leven jou geeft

gevangen uitzicht

torenhoog

boven de stad

gevangen uitzicht

dat niemand

meer los laat

iedereen tegenhoud

die na de martelende gang

van de vele trappen

ineens beseft

hoe nietig

de mensheid

blijkt te zijn

is er een manier om je hier te laten blijven

onze zoon

gevangen in de eenzaamheid van het leven

kijkt ons aan

hij wil niet meer verder

het gaat niet meer

we omarmen hem met onze liefde

praten uren lang

dagen en nachten

om hem te doen beseffen

dat het leven meer is

dan wat hij nu denkt en voelt

dat hij hier moet blijven

omdat hij er echt toe doet

verkoeling

de hitte

van de nacht

waarin jij en ik

ontdekten

dat de liefde meer

is dan wat we dachten

de koelte van de avond

maakte dat we

wederom

verdronken

in de liefde

van de nacht

mijn vader

ik zie hem zitten

de man met zijn accordeon

zoals mijn vader na zijn baan

ook de straat op ging

om te spelen op zijn

accordeon

om de mensen plezier te geven

als de vlegel speelde hij

overal

soms zou ik hem nog

wel eens willen horen spelen

terwijl ik eigenlijk

even naar hem terug verlang

hij droeg mijn liefde

wanhopig

omdat de zoveelste

liefde niet kon blijven bestaan

droeg hij mijn liefde

zodat ik de hoop

op liefde niet verloor

droogde hij mijn tranen

was er voor mij

om mij met zijn liefde

mijn liefde te dragen

totdat ik

weer gelukkig met mijn liefde kon zijn