licht 2

het lampje dat altijd brand

in stille tijden

van er even zijn

brand altijd het lampje van verlangen

in mij

kijk ik naar de ogen

die mij altijd aanstaren

die naar mij kijken

om te zien of ik er ben

raak ik verward in duizenden draden

van onvermogen

omdat ik een even niet weet

waar het staren ooit

begonnen kan zijn

de tijd verjoeg zijn dromen

ontwaken

in de stille momenten

van de nacht

waarin ik mezelf terug vinden kan

waarin ik ontdek

dat ik aangeraakte gevoelens

niet meer loslaten kan

ontwaak ik in de tijd

waarin mijn dromen

verjaagd blijken te zijn

als het licht langzaam dooft

stille avond stilte

waarin ik jouw hand vasthoud

waar ik kijk naar jouw ogen

die bijna niet meer stralen

die naar mij kijken met de vraag

van mag ik gaan

loslaten van jouw ogen

kijken in de duisternis

om te ontdekken

dat langzaam het licht dooft

in jouw ogen

in mijn hart

even schuilen

als de wolken

zo hard huilen

dat mijn tranen niet meer

te zien zijn van verdriet

kruip ik langzaam weg in jouw armen

raak ik jou even zachtjes aan

vraag ik je of ik

even bij je mag schuilen

totdat mijn tranen

zijn opgedroogd

voor altijd

niet altijd rozengeur

de opgedroogde liefde

van dit moment

die niet meer kan opbloeien

omdat de regen vergeet

te vallen

kijk ik naar jouw ogen

die niet meer stralen

voor mij

die kijken naar die ander

die ineens in jouw

leven verschijnt

varen naar het onmogelijke

langzaam gaan drijven

op de zee van onvermogen

van het niet kunnen aanraken

van gevoelens die er zijn

die nog bestaan

die niet meer kunnen drijven

op de golven van liefde

langzaam verder varen

naar de veilige haven

waar ik weer veilig

zal zijn

verdreven engel uit het paradijs

gevlucht in de duisterste nachten

van het geluk

verdwenen in de diepste angsten

van het moment

kijken naar daar waar niets meer kan zijn

stille getuigen die

de verdreven engel uit het paradijs

laten rusten

na zijn verloren strijd

in het paradijs

daar waar het licht mij zal omarmen

kijken naar daar waar

de zon schijnt

waar de tunnel van de duisternis

mij nog omringt

in de tijd van nu

waar ik gevangen in verlangen

kijk naar dat wat

niet meer is

raak ik verstrikt in de gevoelens

van even niet meer weten

wat en waarom ik iets

wel of niet wil

omdat ik jou mis

het is niet dat je lichamelijk

aanwezig bent

het is niet dat je wel

met me praat

dat je me vraagt

met je mee te gaan

het is de simpel jouw

arm die je even om me heen legt

het is het simpel mij even aanraken

aan mijn wang

het is even hand in hand lopen

waarom ik jou mis

als we samen zijn