lief5

eenzaam afscheid

jaren had ze in het dorp gewoond

totdat ze werd opgenomen

omdat ze de wereld niet meer helder zag

ze dwaalde over straat in haar ochtendjas

na weken in het verpleegtehuis is ze gegaan

eenzaam en alleen op haar kamertje

op haar begrafenis was alleen maar 1 persoon

uit het drop die er altijd voor haar was

om haar de laatste eer te bewijzen

de twee rozen als getuige van een leven

dat voorbij is gegaan liet ze liggen

terwijl ze met tranen over haar wangen

terug naar huis ging

om boos te zijn op iedereen

die niet even de moeite heeft genomen

om afscheid te nemen

van een oud dorpsgenoot

ze kon haar huis niet vinden

ze stond op midden in de nacht

ze ging onderweg naar het toilet

door een verkeerde keuze

belande ze ineens buiten haar huis

zonder haar sleutels bij zich

ze liep in haar ochtendjas op straat

te zoeken naar waar ze woonde

ze belde aan bij vreemde mensen

met de vraag

weet u waar ik woon

ik ben mijn huis kwijt

en moet naar het toilet

als alle bloemen zijn gestorven

het gevecht

om de liefde tussen jou en mij

liet langzaam de bloemen

sterven van verdriet

omdat de liefde

die ze in leven moest houden

ze verliet

stil kijk ik naar de stille vlakte

in mijn hart

waar ooit jij

voor mij de allerliefste was

het laatste stukje opgeruimd

dat laatste stukje chaos

wat nog in mijn leven was

waarin mezelf verloren ben

waar ik niet meer wist

waar ik mezelf

en wat ik met alles aan moest

daarom mezelf bij elkaar geraapt

en begonnen  met het opruimen

van dat laatste stukje

dat nog niet verwerkt was

de lente in mij hart

de lente komt in mijn hart

de tranen die erbij horen

zijn zoals altijd

een teken van spijt

de liefde die kwam

maar die meteen weer verder ging

naar ergens heen

waar ik niet bij hem kan zijn

maakte dat de lente

meteen de winter bracht

in mijn hart

achterlaten van de momenten

het is stil

de laatste momenten

van ons samen

hand in hand

in de late nacht

het besef dat dit het was

dat het voorbij gevlogen is

ons leven samen

zonder spijt

nemen we afscheid

om beiden weer ons eigen weg te gaan

ik las het in je ogen

het was stil

het moment dat we samen kwamen

dat we elkaar spraken

in de stilte

van de nacht

de late uren van het samen zijn

waarin we ontdekten

dat er meer blijkt te zijn

dan we dachten

zag ik in jouw ogen de angst ontstaan

bang om samen

verder te gaan

wuiven van de overkant

heel stil

geen wind

geen storm

die raast in mijn hart

het loslaten  van jou

die naar nergens gaat

ik zwaai in de stilte die ontstaat

naar jou ogen die ik sluit

zeg tot aan de overkant

zwaai af en toe

gewoon even naar mij

jij en ik waren samen

ik keek je aan

te laat in mijn leven gekomen

om intens te genieten

van ons samen zijn

de stilte van de jaren

die ons uit elkaar dreef

bracht ons te laat weer bij elkaar

we beseften samen

dat we samen willen zijn

maar dat de tijd die ons rest

niet genoeg zal zijn

onbereikbaar dichtbij

je ligt in alle stilte

naast mij met je ogen dicht

de muur tussen ons

is dikker dan hij ooit was

de zwijgzaamheid

die je nu laat horen

maakt dat ik me verloren voel

in de nachten van de dag

raak ik je kwijt

door dat je onbereikbaar bent

met jouw liefde voor mij