limes1

de achterkant van de liefde

geen liefde

meer te geven

te ontvangen

door de schone schijn

van dit moment

verlaten momenten

van de angst

of de liefde geeft

of dat de liefde slaat

de achterkant van de liefde

die niemand ooit ziet

omdat de liefde

dit maar al te graag bedekt

met schijn liefde

om maar niet alleen te hoeven te zijn

ondersteboven

mijn wereld

van verlangen

die langzaam verdwijnt

in de momenten van

nergens meer spijt over

het was goed zoals het ging

het verlaten van de liefde

die er nog was

maar die wel over ging

laten gaan van wat ooit was

ondersteboven

bleek ineens dat de wereld

nog veel boeiender was

openen zonder iets te verwachten

niets verwachten

het laten zijn zoals het is

geen vragen meer stellen

niets laten zijn

gewoon laten gebeuren

mijn hart laten raken

door de liefde

in de tijd

langzaam opengaan

zonder stil te staan

bij dat we kunnen verliezen

van de tijd

zwijgen zonder er te zijn

heel stil

kijk ik naar jouw ogen

die gesloten zijn

door mijn hand

om niet meer

naar de wereld te kijken

zwijgend kijk ik

naar jouw mond

die niet meer zal spreken

laat je zwijgend

over aan die vreemde handen

die je klaar gaan maken

voor die laatste reis

brug naar het verleden

telkens

als de zachte regen

van de herfst

mijn huid raakt

verlies ik me

in de dromen van gisteren

waar ik verstrikt raak

tussen de liefde

tussen jou en mij

die niet eeuwig

bleek te zijn

als de lente ontwaakt

als de lente ontwaakt

zonder dat ik je hoor praten

over de uren van

de tijd die is verdwenen

in de late avond

van de winter

kijk ik stil naar de lente

die ontwaken zal

die ik ooit

niet meer met mijn ogen

aanraken zal

laatste restje herfst

de gevallen vruchten

van de herfst

die aangeven dat

het nu echt tijd is

om verder te gaan

draai ik me nog één keer om

om naar de lente

de zomer

de herfst te staren

voordat ik

mijn voetstappen

in de winter van mijn leven

ga zetten

zonder dat te zeggen

zonder de woorden

die ik wilde zeggen

zonder de dromen

aan te raken

die er zouden zijn

zonder iets horen

luisterde ik

naar de stilte

in jouw stem

zonder nog te zwaaien

ging jij de weg

die ik nog nimmer

ben gegaan

verborgen kunst

verborgen kunst

in de krochten

van mijn hart

waar ik soms zomaar

mezelf verloren heb

zoek ik naar

de momenten

waarop ik

de kunst uit mijn hart

weer aan de wereld

kan laten zien

omdat het nog steeds

ergens is bewaard

om te worden gezien

ongelofelijk diep gat

het laten gaan

van haar die mij het leven gaf

 wiens wereld

veel te vroeg in de mist verdween

die mij het leven gaf

raakt mij zo diep met

de golven van verdriet

ondanks dat ik haar al jaren mis

ze al jaren niet meer

bij me was

val ik in een ongelofelijk diep gat

waar ik

mezelf niet meer terug herkennen kan

( voor Marianne die haar demente moeder moest laten gaan)