limes11

verloren groen

de trage weg

van het vergeten

gaat zij langzaam op

langzaam vergeet

ze de dagelijkse dingen

zegt ze soms zomaar

leuk dat je er bent

waarbij ze de naam noemt

van mijn vader

langzaam verlies ik mijn moeder

die traag in de tijd

haar weg terug naar haar verleden

in is gegaan

gevangen in de kooi van gewoonte

mijn bevochten vrijheid

die ik niet krijgen kon

zolang ik gevangen zat

wat er in mijn hoofd

als normaal werd gezien

mezelf vergeten

wat ik voelde wie ik ben

ontdekte ik

door te vechten

tegen de vele gewoontes

de verwachtingen

dat ik ineens

thuis gekomen ben

bij mezelf

in wie ik ben

de liefde van nu

elke ochtend

als ik uit mijn raam kijk

naar de rode roos die er staat

denk ik aan jouw woorden

toen je voor het eerst

bij mij kwam

je had een prachtige rode roos

meegenomen

met de woorden uit eigen tuin

gaf je hem aan mij

later bleek dat deze roos

inderdaad echt uit

mijn eigen tuin

kwam

klaar voor de vlucht

bang om gevangen te worden

bang om in jouw netten

verstrikt te raken

bang om mijn vrijheid te verliezen

als je mijn hart

te intens raakt

als de gedachte komt

dat ik met jou verder wil

in mijn dromen

ben ik klaar voor de vlucht

om zo mijn hart

en mezelf te beschermen

als jij bij mij komt

als het blijft

als de angst blijft

om dat wat onzichtbaar is

waarin we gevangen zijn

door de onwetendheid

van wat er ons te wachten staat

kijk ik naar de stilte van de dag

waarin de woorden

van het leven soms

zo breekbaar geschreven zijn

raak ik in mijn gedachten

deze angst aan

om te zeggen

ooit zal het echt wel

over gaan

gesloten harten

mijn woorden

die verdwenen

in de geluiden van deze dag

waarin geen woorden

geschreven staan

waarin de verdwenen gedachten

aan de liefde

ons verloren heeft

gesloten harten

die geen toegang meer geven

tot de liefde van

die altijd was

zachtjes raakt de liefde mij aan

heel zachtjes

raakt de liefde mij aan

heel teder haast

komt het in mijn hart

als een verdwaalde vlinder

in de herfst

heel langzaam

ontwaakt het in  mij

de liefde die

ik diep in mijn hart

voor jou heb bewaard

en toen liet ik je vrij

laatste minuten

zitten te staren

naar de adem die vertraagd

handen vastgehouden

totdat ik je moest laten gaan

geen woorden meer gesproken

alleen maar gezeten

mijn hand in jouw hand

om zo bij je te zijn

totdat je dat laatste stukje

echt alleen

verder moest gaan

het was stil

in mijn gevecht

met de natuur

die me omringden

die me vastgrepen

in hun greep van

worstelingen met de tijd

was ineens alles stil

stopte de aarde met draaien

was daar dat waar ik op had gewacht

waarvan ik nooit had gedacht

dat ik het omarmen zou

totdat ineens alles stil viel

omdat jij daar zomaar was