limes13

en ik brak mijn eigen hart

wat jij nooit hebt begrepen

waarom ik jou liet gaan

in het besef dat ik

alleen maar jouw geluk

in de weg zou staan

jouw droom waarvan

ik geen deel uitmaken kon

brak ik niet alleen jouw hart

maar ook de mijne

omdat ik alleen maar

bij jou wilde zijn

dwalen over de bruggen van het leven

heel zacht kijken naar

de tijd van wat er komen gaat

de bruggen zich zien ontwaken

in de vragen van hoe of wat er kan

de verloren momenten

in de dagen van de dromen

die ooit waren

waarin wij dachten

dat niets onmogelijk

zou zijn

als we maar geloofden

in jou en mij

als ik nog even mag schuilen

nu mijn tranen

jou niet meer kunnen raken

door de steen

die jouw lichaam bedekt

sta ik verloren te staren

naar jouw naam die daar geschreven staat

nu ik daar alleen sta

zachtjes met jou praat

vraag ik of ik nog even mag schuilen

nog even bij je mag zijn

nu de donder en de bliksem

van het gemis

mij zo diep  van binnen raakt

soms zomaar even bij jou

in de stille momenten

van de dag

denk ik soms zomaar

even aan jou

jouw lach

jouw ogen

jouw stem

die ik dan ineens hoor praten

die zegt dat je mij ook mist

dan ben ik zomaar weer even bij jou

waar ik het liefste ben

gesloten deur naar het verleden

de deur naar het verleden

die ik zo zorgvuldig

heb dicht gesmeten

dat hij voor altijd open blijft staan

omdat de kracht

die ik gebruikte

ineens heel hard

de sponning

weg liet slaan

om maar even naar je te kijken

even nog maar

jou kunnen zien

nog even zien

om te weten dat het goed

met je gaat

even maar je aanraken

even vragen omdat ik

het even niet meer weet soms

waar ik nu mee bezig ben

hoe ik jouw verlies

overleven kan

even maar jou zien

door dat luikje in de hemel

om even te weten

dat  je er nog bent

de liefde die bloeide

kijken in jouw ogen

waarin de waanzin van

de verliefdheid geschreven staat

nu ik kijk naar jouw ogen

waarin ik zie dat je

niet meer jezelf wilt zijn

niet meer de man ben

die ik al jaren kende

verdwijnt de liefde

die bloeide

veranderd de gevoelens van houden van

in het verdriet

van jou te moeten laten gaan

altijd alleen thuis komen

sinds de dagen

niet meer gevuld zijn met jouw lach

sinds ik niet meer kan praten

met jou over de dag van dit moment

zit ik soms zo voor me uit te staren

naar de stille momenten van de jeugd

raak ik soms ineens totaal van slag

als ik uit de warmte van mijn vrienden

thuiskom

in dat lege huis

waar jij vroeger

op mij hebt gewacht

het is er niet meer

daar waar jij en ik

samen waren

in de momenten

waar we naar elkaar keken

de ogen die elkaar zagen

die straalden

die zeiden

het is goed dat we samen zijn

het is er niet meer

het is verdwenen

met het gaan slapen van de nacht

waarin wij elkaar verloren

door een blik

van een vreemde

die ineens zomaar

jouw hart raakte

om jou bij hem te laten zijn