limes4

even weer dicht bij elkaar

heel even

weer in je armen

na jaren van in eenzaamheid wachten

totdat jij er zou zijn

even maar weer je lichaam voelen

met de warmte van toen

je geur ruiken

die nog altijd

zo vertrouwd is voor mij

even heel dicht bij elkaar

na jaren

omdat we elkaar

weer zagen

na een verloren strijd

het onzichtbare schilderij

het geschilderde schilderij

in mijn gedachten

van de laatste momenten

dat ik je zag

dat ik de deksel sloot van de kist

waarin jij opgebaard lag

de laatste beelden

van de tevreden glimlach

op je gezicht

alsof je wilde zeggen

het is goed nu ik mag gaan

het is goed dat ik nu

daar ben

trage tijd van gisteren

kijken naar de seconde wijzer

van gisteren

die de tijd langzaam

voorbij laat gaan

aangeraakte gedachten

van wie weet

misschien nu wel voor altijd

ontwaakt zich in een moment

van weten dat het niet

is wat het hoopte te zijn

verlieten we elkaar

na het praten

over de verleden tijd

heel zacht strelen

heel zacht ademen

zonder te bewegen

zachte tintelingen

op mijn huid

voorzichtig aanraken

stelen van de tijd

die ons nog laat zijn

dan langzaam ontwaken

uit de droom

waarin jij en ik

weer verder met

elkaar verbonden zijn

dwalend door de dagen van gisteren

dwalend door de dagen

van gisteren

die in mijn gedachten

soms heel anders blijken te zijn

dan ze echt waren

kijk ik soms zomaar

naar het licht van de tunnel

die ik toen niet kon zien

omdat ik alleen maar

met mijn eigen verdriet

verbonden was

geuren van verlangen

lange nachten

praten over ons geluk

de roos die je kocht

in het verre Berlijn

raakte me

in mijn hart

totdat bleek

dat de geuren van het verleden

verdwenen

met de liefde

die jij niet meer gaf

ineens was het er

zomaar onverwachts

ineens was het er

dat wat ik niet meer wist

dat het bestond

niet eens besefte

dat het kon

zomaar ineens

was daar de verliefdheid

die ik al zo lang niet had gevoeld

ineens was jij daar

waar ik al zo lang

aan had gedacht

lege momenten van wachten

staren in de stilte

van de tikkende minuten

van verloren tijd

wachten in de

wachtkamer

van het stille verdriet

van het al weten

kijken in de ogen

van de niets meer zeggende ogen

wetende dat

het gebeuren gaat

de tijd neemt zijn tijd mee

laat jou naar de hemel gaan

ver bij mij vandaan

het afgesloten avontuur

het avontuur is gesloten

de dagen van de tijd

hebben de onschuld weg gehaald

verdwenen is het onbezonnen handelen

met de gedachte

dat niets me raken kan

dat ik onsterfelijk ben

afgesloten wegen

omdat de angst

soms sterker is

dan het verlangen

naar nog meer

spanning en avontuur

houvast in deze nacht

zonder het te beseffen

zonder het te weten

viel ik de diepte in

naar het onbekende gebied

van het verlangen

verdween ik

in het niets

waarin ik mezelf

niet meer kon zien

mezelf verloor

in de stilte

van altijd

even schuilen voor de regen van tranen

verscholen tranen

van het verlies

dat me dieper raakt

dan ik beseffen kon

het laten gaan

van de liefste

die meer voor mij was

dan alleen maar

de liefde van mijn leven

verdwaasd kijk ik al die mensen aan

met de vraag of ik even

mag schuilen

voor de regen van tranen

die beginnen te stromen

als ik daar alleen sta