limes6

als hij zingt

afscheid bij de plaats

waar wel elkaar voor het eerst zagen

verbaasd kijken we naar onze handen

die niet meer open zijn

maar tot vuisten gebaald

door het onbegrip

elkaar zeggen dat

we elkaar ooit terug zullen zien

als hij zingt in

de stille ochtend  het einde van de mist

waarin jij nu bent verdwenen

waardoor ik je nog steeds

elke dag mis

als ogen niets meer zeggen

zwijgend in de kamer

de tijd tikt zijn eigen ritme

luisteren naar

de stille momenten

van het zwijgen

geen blik van herkenning meer

niets meer te bespreken

gezegd is wat

er moest worden gezegd

oorverdovende stilte

met de woorden

dan ga ik maar

het is goed dat

het voorbij is

en toen brak de hel los

alsof een ventiel

was opengedraaid

ineens waren de tranen

het gemis

in alle heftigheid daar

huilde ik met luide uithalen

omdat ik het niet meer wist

hoe te stoppen

hoe te wennen

aan de momenten

dat ik jou

zo vreselijk mis

wat nu

jaren bezig

elkaar onbewust het hof te maken

zonder te beseffen

dat we er bijna zijn

ineens blijkt de vonk

te blijven

niet meer te ontkennen

dat hij er is

nadat we elkaar hebben gekust

kijken we elkaar verbaasd aan

met de eenvoudige vraag

hoe nu verder te gaan

heb geen tranen meer

opgesloten in mijn kooi

van verdriet waar ik niet uitkomen kan

waarin ik verward zoek naar

nog wat water om te kunnen huilen

om de wanhoop die ik voel

die ik niet blussen kan

omdat hij nooit wennen zal

besef ik ineens

dat ik geen tranen meer heb

dat ik gewoon de kooi kan verlaten

omdat het verdriet een vorm

van leven werd

wat ik totaal niet ben

als de liefde een souvenir is

laten gaan in de stille strijd

van het verliezen

spullen teruggeven

herverdelen van wat was

dan loslaten

van elkaars leven

waar je deel van was

om er deel van te zijn geweest

souvenirs van de liefde

die als een symbool

van geprobeerd geluk

in je hart blijven stralen

als je verder bent

met wederom je eigen weg te gaan

als mijn dromen uitkomen

lange stiltes

over de tijd

van niets meer horen

geen woorden die nog iets zeggen

ergens het lijntje voelen

niet weten waar dat is

niet meer

de verbinding voelen

die ik zelf zo heb gevoeld

dromen dat jij toch weer

komt na deze tijd

dan zouden mijn dromen uitkomen

zoals een bloem  in de lente

zich laat zien

omdat hij er klaar voor blijkt te zijn

de trap naar jou

nu ik de lente

de zomer heb laten gaan

op het punt kom van de vroege herfst

waar de tekenen van de tijd

zich laten gelden

ik ontdek dat er meer is

dan alleen maar dat wat ik dacht dat er was

merk ik dat de trap naar jou

steeds langer lijkt te duren

voordat ik daar ben

waar jij op mij wacht

ineens was er meer

zomaar

uit het niets

keken we elkaar aan

raakten verstrikt

in het verlangen

dat al jaren sluimerde

in de stilte van ons hart

ineens bleken we meer te zijn

dan alleen maar vrienden

bleken we te zijn gemaakt

voor elkaar