limes7

nu de wereld op zijn kop staat

geen tranen meer

die kunnen vallen

in de stilte van de nacht

geen woorden meer

om het uit te leggen

waarom het zo is gegaan

nu de wereld op zijn kop staat

probeer ik te kijken

naar dat wat ineens

alles nog mogelijk maakt

om even jou te zien

de donkere dagen

die mij soms omringen

omdat ik jou niet meer

zien kan

verlang ik soms

zomaar naar

een luikje in de hemel

waar ik jou kan

aan raken

waar ik even

zomaar je ogen kan zien stralen

omdat je mij

daar ziet staan

verdwenen met de wind

staren in de stilte

van de avond

waarin de tijd

mijn adem raakt

ik kijk naar de vele

mensen die er staan te staren naar

dat wat ooit was

tast ik in het duister

totdat de wind

mijn sombere gedachtes meeneemt

er ineens in mij

zonlicht ontstaat

toen ik je ogen zag

toen ik je ogen zag

met de barsten

geschreven in jouw ziel

die toonbaar waren

voor wie het kan zien

keek ik verder

dan alleen maar dat

ik zag verscholen achter al die scherven

de liefde die je in je had

de kracht die je zelf was vergeten

om te geloven

in dat jij

echt de moeite waard bent

dat je er mag zijn

achtergebleven herinnering

geen herinneringen meer

alles verdwenen in de tijd

van de mist

niets meer voelen

begrijpen wat er was

stil verloren kijken

naar de stilte van de

verloren minuten

die uren blijken te zijn

geen herinnering meer

die er nog zijn

die zijn achtergebleven

in de vergetelheid

de pijn die niet verdween

de afgesneden dagen

van jou

die niet meer te ervaren zijn

in de tijd

vervagen de gedachten

aan hoe het kan zijn

verloren kijken naar

de dagen van altijd

besef ik

dat deze pijn

nooit verdwijnt

met het verstrijken

van de tijd

verstopt in het diepste van mijn gevoel

het kleine stemmetje

dat tegen me zegt

ergens komt hij echt wel

ergens weet hij het ook

ondanks dat we

elk ons eigen weg zijn gegaan

zonder te beseffen

dat we eigenlijk samen

hoorden te zijn

verstopt in het diepste van mijn gevoel

weet ik dat we

ooit samen zullen zijn

als hoog nog niet hoog genoeg is

reiken met mijn handen

naar de plaats

waar men zegt

dat jij nu bent

vastpakken van de tranen

die blijven vallen

in de dagen van gemis

stak op de hoogste toren

die er is

om jou nog steeds niet

aan te kunnen raken

terwijl ik je nog

elke dag zo mis

staren in het niets

geen contact meer

geen mogelijkheid

om te zeggen wat hij voelt

starende ogen

in de verte

die niets meer zien

verdwenen levenslust

nu hij weet

dat zijn wereld

niet meer zijn

wereld is

waarin hij

aanwezig is

hij rende weg

hij keek me in mijn ogen

zag me staan

met de gebroken tranen

van het verleden

hij raakte alleen

mijn tranen aan

zei dat hij dit niet kon

dat hij niet verder kon gaan

verdween in de nacht

waarin hij rende

omdat hij iets

anders had verwacht