limes8

nadat je vertrokken was

harde woorden

die de splinters in mijn hart

deden bloeden

vertrok je met de

stilte van de tijd

keek ik in de spiegel

trok met het verstrijken van de tijd

steeds meer splinters

uit mijn hart totdat ik

besefte dat het leven

zonder jou

zoveel voller

blijkt te zijn

als weglopen niet meer helpt

de herfst is inmiddels aan zijn einde gekomen

de winter slaat toe

met al zijn grillen en grollen

om ons te laten weten

dat het niet meer gaat

dat er niets meer te veranderen is

tussen ons

we kijken elkaar aan

met de tranen van het afscheid

laten we de

herfst samen

gaan voor altijd

verdwenen in de tijd van toen

in mijn gedachten

mijn vakantie in het verre land

waar ik verdronken ben

in jouw ogen die mij zagen

die me vertelden da t ik het

voor jou was

keek ik  jou verbaasd aan

met de wetenschap

dat tussen ons niets meer

dan dit kon bestaan

gesluierde verlangen

samen in de stilte

van ons leven

rustig bezien

wat er is

wat er was

wat we samen hebben gehad

kijken naar elkaar

met omfloerste ogen

om te zien dat we altijd

nog het beste zijn

wat ons overkomen is

in het leven

dat we bij elkaar mogen zijn

de sleutel is verdwenen

haar handen raken soms haar hoofd aan

als ik bij haar ben

ze wil dat iets zeggen

waar ze niet meer bij komen kan

ze is het vergeten

weet niet meer wat ze moet

waar ze is

gevangen in haar eigen wereld

verdwijnt ze

langzaam

in de mist

waarin ze ons

niet meer mist

zilver in de avond

het zacht zilver

van de late avond zon

raakt langzaam verstrikt

met de natuur van de nacht

heel langzaam

komt de schittering

van de tijd

die aangeeft

waarop ik zo lang

heb gewacht

vechten tegen de weergoden van het verlangen

mijn armen geopend

om jou te ontmoeten

in de herfst van mijn leven

dan het besef

dat ik jou niet kan geven

waar je naar op  zoek bent

de gedachte

om dit dan door te laten gaan

terwijl we samen komen

terwijl ik weet dat ik het niet zal zijn

heb ik je verteld dat je beter

niet kan komen

omdat ik niet diegene ben

die jij zoekt

die ik niet kan zijn

geraakte geuren van het vergeten

ze zit te staren voor het raam

waar ik de kerstverlichting

voor haar heb opgehangen

ze straalt ze geniet

van al dat licht dat er is

dan ruikt ze de dennengeur

van de kerststukken

die ik heb neergezet op haar tafel

als ik even naar de gang ben gegaan

om nog iets te halen

kijkt ze me stralend aan

zegt  wat ruikt het lekker he broeder

dat heeft mijn man gedaan

met tranen in mijn ogen kijk ik haar aan

dat ik haar zoon ben is allang verdwenen

in de wereld van de mist

waarin ze nu zo vaak

te vinden is

zachtjes laten landen

heel even aanraken

de liefde van toen

kijken naar jouw ogen

die stralend laten zien

dat je ook terug bent

in het verleden

waarin we beiden

wisten dat het niet kon zijn

wat het was

zachtjes laten we het landen

dat we toen

de verkeerde beslissing hebben genomen

door allebei uit angst

onze gevoelens

uit de weg te gaan