limes9

altijd die starende ogen

altijd die starende ogen

die me aankijken

als ik ergens ben

zonder dat ik er aan denk

betrap ik soms deze ogen

die naar me kijken

in de volheid van de tijd

raak ik soms zo in de war

dat ik me soms afvraag

of ik in  deze wereld

welkom zal zijn

nu zij  gevangen zit in haar mist

nu ze is verdwenen

in de mist waarin ze mij niet meer kent

niet eens mijn naam nog weet

niet eens beseft

dat ik haar kind ben

raak ik haar verwarde haren aan

die symbool lijken te staan

voor de mist waarin ze gevangen zit

smeek ik soms

om even een klein moment

haar weer als moeder te mogen zien dat

ze weer even

mij als haar kind ziet

welke deur je neemt

verwachtingen

die niet kunnen zijn

afvragen wanneer je

de keus maakt

om voorgoed bij mij te zijn

mij niet meer te laten staan

in de wacht van misschien ooit

voor altijd

kijk ik je na als je gaat

waarbij je weer

die andere deur van je leven in gaat

om bij haar te zijn

die je ergens

net iets meer raakt

verlate tafereel van ooit

kijken bij het huis

dat ooit door mij werd bewoond

waarin onze liefde

de liefde voor altijd was

zie ik het tafereel

dat ooit ook zo van ons was

de vergeten asbak

achter het wiel van jouw fiets

waarbij  wij vaak in de avond

stonden te praten

over hoe goed het tussen jou en mij was

totdat het noodlot toesloeg

ik je moest laten gaan

naar daar waar ik niet meer

bij je kan zijn

verdwenen namen van toen

de namen  van de bewoners

die ik ooit nog kende

omdat ik deel van ze was

zijn nu overgeschreven

door andere namen

die ook bijna niet meer zijn

vergeten namen

die verdwenen in de tijd

waarin ik  soms nog kan verlangen

om even weer bij

jullie te zijn

waar heen je ook gaat

geen woorden

die meer uit te spreken zijn

zonder de vraag

naar vandaag

van gisteren

over de tijd

die blijft

toch verdwaald in de rust

van het gaan

laat ik de woorden zwijgen

om jou te laten gaan

vage beelden van het heden

verstilling van het nu

verdwenen in de tijd

van het verleden

steeds vager

warden de beelden

van vandaag

verdwijnen steeds

vaker de stille stemmen

van deze tijd

verdwijnen de beelden

van het heden

is het heden verleden tijd

het vergeten glas

laatste woorden

gesproken om het

los te laten

dat wat ooit was

ingepakte spullen

volgepakte tassen en koffers

dan ga je waar

ik niet meer bij je zal zijn

op de tafel staat jouw vergeten glas

die ik voorzichtig oppakt

naar het balkon breng

waar ik hem liet vallen

zoals mijn hart gevallen is

in grote schrijven van pijn

dat we het niet haalden in de tijd

dwalen door de dagen van de tijd

kleine stapjes

steeds grotere passen

om daar te zijn waar ik wil zijn

gevonden woorden onderweg

in beelden die ik zie

in de verhalen die ik hoor

de mensen die ik sprak

de gedachtes die ik kreeg

dwalen door de dagen van de tijd

zodat ook nu nog steeds

mijn woorden overal

te vinden zijn

uitkijken naar jouw komst

weten

dat je komen zal

weten dat je er ooit bent

zonder ook maar

een woord te spreken

zonder uit te leggen

waarom het zo is gegaan

raak ik even maar

jouw verwarde haren aan

zeg kom laten we naar huis gaan

waar jouw stoel

altijd is blijven staan