londen22a

ik zei nooit ik hou van jou

je zien vertrekken

me de tranen in mijn ogen

van het onbegrip

waarin ik nooit heb geweten

hoe ik moest zeggen

dat ik van je hou

de woorden

vonden geen betekenis

in wat ik voelde

zonder het te weten

heb ik daarmee

de liefde tussen jou en mij

doorgesneden

het verloren gevecht

even zeggen

dat ik van jou heb gehouden

zeggen dat het vechten

tegen de tijd

geen zin meer heeft

dat we al hebben gewonnen

door te zeggen we hebben

al verloren

door te beseffen

dat we samen alleen al

meer dan genoeg

zijn in deze wereld

van het zijn

ketens van verlangen

het verlangen

om bij jou te zijn

je weer te voelen

in wie we  zijn

de verstreken tijd

die verdwenen is doordat

we niet samen konden blijven

verdween niet in het niets

de ketens van verlangen

bleken sterker te zijn

dan de afstand

tussen tijd

de vruchten van liefde

stille avonden

waarin de gedachten

die we delen

soms onbesproken

tussen ons in hangt

in het luchtledige van het moment

stille momenten

waarin we zonder woorden

de liefde ervaren

die we altijd voelen

als we samen zijn

de zon streelde mijn huid

gedachteloos lopen

door de straat waar jij woont

waar ik niet meer aan kan kloppen

omdat ik je zo mis deze dag

voel ik de zachte streling

van de zon die me aanraakt

die me laat voelen

dat ook zonder de warmte

van jouw liefde

er altijd warmte

zal zijn

op de stilte van de tijd

op het stille veld

van rust

lag de kelk van hoop

gevangen in het stille licht

van de zon

bedekte de verloren tranen

met de zachtheid van de tijd

waarin geschreven stond

dat het soms  het verdriet

niet voor altijd

hoeft te zijn

 verloren dagen van de jeugd

wandelen door het leven

soms rennen om ergens te zijn

waar het ook niet blijkt te zijn

wat je dacht te vinden

zoeken naar dat

wat je daar net niet vinden zal

telkens hopen op wat komen zal

tot de dag komt

waarom op je beseft

dat de ouderdom

zoveel meer geheimen weet

dan toen je jong was hebt beseft

thuis komen in jouw wereld

nieuwe plekken

een andere omgeving

zoeken naar waar ik moest zijn

terwijl ik gewoon mijn hart

heb gevolgd

die me de weg wees

thuisgekomen in jouw wereld

waarin jij wachtte totdat

ik er zou zijn

voor even weer

gevangen in ons samen zijn

van voor altijd

langzaam gaan laten

de glans is verdwenen

van de liefde die we kenden

als de liefde voor het leven

waarin ik jou en mij

gevangen had in mijn hart

langzaam losweken

langzaam elkaar laten gaan

totdat we elkaar echt

hebben verloren

door het laten gaan

van de tijd

mistige rook van het verleden

het verleden

waarin ik met jou verbonden was

kwam terug in de verhalen

die we deelden in de tijd

gesproken woorden

die me lieten beseffen

dat jij en ik niet meer

met elkaar

verbonden  blijken te zijn