londen22c

 mijn wereld stond te schudden

de dagen

waarin ik in een soort van roes

gevangen zat

omdat alles langs me heen ging

zelfs de wetenschap

dat jij voor altijd

verdwenen was

maakte dat ik pas

nadat iedereen was  verdwenen

 stond mijn wereld te schudden

omdat ik ineens

begreep

dat jij nooit meer

thuis komen zal

gevangen in de tijd

de dagen zijn langzaam verdwenen

sinds jij niet meer bij mij bent

de wortels van verlangen

om jou nog een keer te omarmen

zodat we even weer in elkaars

warmte verbonden zijn

zijn voor altijd verdwenen

doordat jij gevangen in de tijd

blijkt te zijn

doorbroken ketting van toen

bericht in de krant

over jouw gelukte poging

om het leven te verlaten

raakte heel even maar

mijn verleden met jou aan

de pijn van het samen zijn

waarin de liefde door een soort van roes

verdreven werd

maakte dat ons gezamenlijk verleden

ineens niet meer

een recht van bestaan had

nadat de nevels waren verdwenen

onze liefde

waarin we verbonden waren

door de roes die er altijd was

bleek ineens niet meer

bestand tegen de tijd

nadat ik besloot de roes

niet meer te willen ervaren

verdween tussen ons de band

waarvan we dachten

dat het liefde was

die niet bleek te bestaan

de voorbijgevlogen jeugd

terugkijkend

in gesprekken met mijn maatje

voor altijd

het besef dat de jeugd van ons beiden

voorbij is gegaan

waar we zien

dat de tijd zijn sporen

heeft achtergelaten 

in wie we zijn

het besef

dat de tijd zijn tijd heeft genomen

dat we dankbaar mogen beseffen

dat we nog steeds

samen zijn

verdreven uit jouw hart

totale leegte

van het moment

van verdwalen in de tijd

geen woorden meer

om te spreken

door de sprakeloosheid

van dit moment

geen gedachten om te delen

door de keus

die is gemaakt

om samen niet verder te gaan

tot waar we nu samen zijn

je kwam voorbij

verscholen

in mijn hoekje op de straat

zag ik ineens jou voorbij komen

ineens sloeg mijn hart

veel sneller

was ik ineens

weer dicht bij jou

was ik weer in jouw hart

totdat je voorbij was

ik besefte dat

jij en ik niet meer

samen zijn

als mijn hoofd te vol is

als mijn hoofd

te vol is

met gedachten aan jou

aan dat ik je zo mis

hoor ik de muziek

die je altijd speelde

hoor ik het lied van jou en mij

laat ik mijn hoofd leeglopen

door de muziek

die in mijn hart

jouw naam

zacht uitspreekt

verkoeling van de hitte

terwijl de liefde

hoog oplaait

we elkaar

geen moment meer

kunnen laten gaan

beseffen we beiden

dat de verkoeling van de hitte

meer dan welkom zal zijn

zodat we niet versmelten

met elkaar

nu kom je nooit meer thuis

de dag waarop

we ruzie hadden

over de gewone dagelijkse dingen

die er nooit echt toe doen

maar op dat moment wel

belangrijker leken dan ze waren

liep je boos de deur uit

met de woorden

je zoekt het maar uit

totdat het bericht kwam

dat je niet meer thuis komen kon

omdat je door een auto was geraakt

die jou even niet zag staan