londen22d
slaan tegen het onvermogen
met mijn vuisten gebald
sla ik machteloos
op de glazen wand
die je hebt opgetrokken
tussen jou en mij
om je te vragen
om weer bereikbaar
voor mij te willen zijn
mijn wereld op zijn kop
als een omgekeerde spiegel
staat mijn wereld
totaal op zijn kop
kan ik niets meer bereiken
sta ik machteloos
naar jou te kijken
die mijn wereld
totaal overhoop gooit
met jouw lieve lach
die me meer dan wat dan ook
van binnen raakt
loslaten van dat
langzaam beweeg ik
op de stille klanken
van de muziek
die mijn hart aanraakt
langzaam alsof ik nooit
anders heb gedaan
laat ik los wat ik altijd
vast wilde houden
drijf ik weg op
de klanken van de muziek
naar daar waar
ik gewichtloos zal zijn
als op mijn netvlies
de kleuren
die je mij geeft
in mijn donkere bestaan
van de dag
maakt dat ik telkens weer
als ik je zie
ik dichter bij jou kom
daar waar we elkaar
raken in elkaars
energie
die ons verbind
met elkaar
verdwaald in de wereld van toen
mijn twijfel
of ik wel genoeg gedaan heb
voor jou en mij
de angst dat ik
een keus heb gemaakt
die achteraf niet goed was
toen ik jou verliet
maakt dat ik mezelf verdwaald
in mijn wereld van toen
terug vind
met duizenden vragen
of ik wel
genoeg mijn best heb gedaan
als de wereld zich omdraait
ineens is het zo
ben ik het overzicht kwijt raak
van de dagen van de tijd
zie ik ineens
dat jij en ik niet meer samen zijn
besef ik dat de verbinding verbroken is
dat je er niet meer bent
draait mijn wereld zich om
verdwijn ik in de tijd
leven met de broosheid van de tijd
de tijd
die zijn slagen blijft slaan
als een minutenwals
van de eeuwigheid
gevangen in de stilte van alles
blijkt
de broosheid van het leven
eindiger dan we dachten
dat het zou zijn
jouw lach brak mijn verweer
dagelijkse dingen
van de tijd die ik doe
omdat ik niet anders kan
dan dat
zelfvermaak door de dagen
van het leven
totdat ik jouw lach zag
die brak dwars door al mijn verweer
maakte dat ik
ineens weer het gevoel
van thuiskomen beleefde
omdat ik bij jou kon zijn
de blauwe plekken op mijn hart
de blauwe plekken
op mijn hart
waardoor ik besef
dat de liefde niet altijd
dat is wat het dacht te zijn
de beurse plekken
van verdriet van de pijn
van weer alleen te zijn
maken dat ik dat stukje
dat nog onbeschadigd is
extra bescherm
totdat jij
bij mij zal zijn
drie jaren
drie jaren
dat we samen waren
verbonden
door de tijd
door het gevoel
van overwinnen van elke strijd
totdat de dag aanbrak
waarin ik jou verloren ben
door de ongelijke strijd
die altijd te vroeg komt
die een leegte geeft
die nooit meer verdwijnt
Hits: 35