londen22d

 

slaan tegen het onvermogen

met mijn vuisten gebald

sla ik machteloos

op de glazen wand

die je hebt opgetrokken

tussen jou en mij

om je te vragen

om weer bereikbaar

voor mij te willen zijn


mijn wereld op zijn kop

als een omgekeerde spiegel

staat mijn wereld

totaal op zijn kop

kan ik niets meer bereiken

sta ik machteloos

naar jou te kijken

die mijn  wereld

totaal overhoop gooit

met jouw lieve lach

die me meer dan wat dan ook

van binnen raakt


loslaten van dat

langzaam beweeg ik

op de stille klanken

van de muziek

die mijn hart aanraakt

langzaam alsof ik nooit

anders heb gedaan

laat ik los wat ik altijd

vast wilde houden

drijf ik weg op

de klanken van de muziek

naar daar waar

ik gewichtloos zal zijn


als op mijn netvlies

de kleuren

die je mij geeft

in mijn donkere bestaan

van de dag

maakt dat ik telkens weer

als ik je zie

ik dichter bij jou kom

daar waar we elkaar

raken in elkaars

energie

die ons verbind

met elkaar


verdwaald in de wereld van toen

mijn twijfel

of ik wel genoeg gedaan heb

voor jou en mij

de angst dat ik

een keus heb gemaakt

die achteraf niet goed was

toen ik jou verliet

maakt dat ik mezelf verdwaald

in mijn wereld van toen

terug vind

met duizenden vragen

of ik wel

genoeg mijn best heb gedaan


als de wereld zich omdraait

ineens is het zo

ben ik het overzicht kwijt raak

van de dagen van de tijd

zie ik ineens

dat jij en ik niet meer samen zijn

besef ik dat de verbinding verbroken is

dat je er niet meer bent

draait mijn wereld zich om

verdwijn ik in de tijd


leven met de broosheid van de tijd

de tijd

die zijn slagen blijft slaan

als een minutenwals

van de eeuwigheid

gevangen in de stilte van alles

blijkt

de broosheid van het leven

eindiger dan we dachten

dat het zou zijn


jouw lach brak mijn verweer

dagelijkse dingen

van de tijd die ik doe

omdat ik niet anders kan

dan dat

zelfvermaak door de dagen

van het leven

totdat ik jouw lach zag

die brak dwars door al mijn verweer

maakte dat ik

ineens weer het gevoel

van thuiskomen beleefde

omdat ik bij jou kon zijn


de blauwe plekken op mijn hart

de blauwe plekken

op mijn hart

waardoor ik besef

dat de liefde niet altijd

dat is wat het dacht te zijn

de beurse plekken

van verdriet van de pijn

van weer alleen te zijn

maken dat ik dat stukje

dat nog onbeschadigd is

extra bescherm

totdat jij

bij mij zal zijn


drie jaren

drie jaren

dat we samen waren

verbonden

door de tijd

door het gevoel

van overwinnen van elke strijd

totdat de dag aanbrak

waarin ik jou verloren ben

door de ongelijke strijd

die altijd te vroeg komt

die een leegte geeft

die nooit meer verdwijnt

 

Hits: 23