londen24b

zullen we het nog een keer proberen

nu het moment daar is

dat je gaat

dat we elkaar

loslaten

om niet meer samen weer verder te gaan

kijk ik je aan

met de vraag

of we het nog een

keer kunnen proberen

omdat ik besef

dat ik nog veel te veel

om je geef

om het op te geven

wat we samen hebben

opgebouwd in ons gezamenlijk leven

nu mijn wereld om jou begint te draaien

mijn wereld

was vol genoeg

ik had geen ruimte voor de liefde

voor een situatie van jou en mij

totdat jij in mijn leven kwam

dacht ik het is een spel

van even

totdat ik besefte

dat waar ik ook ga

jij steeds weer in mijn gedachtewereld

meedraait

in de stilte van de stad

in de stilte van de stad

zat hij daar te genieten

van alle mensen die

ergens heen gingen

die onderweg waren

naar ergens heen

keek hij naar de wereld

waar hij nog heel lang

deel van uitmaakt

zonder dat hij

deze wereld echt begrijpt

rusten in de dag

even zitten

praten

over de dingen die er toe doen

de woorden

die we niet meer spreken

de gedachtes die we niet meer zeggen

even rusten van het werken

in de rust van de dag

om zwijgzaam naast elkaar

weer aan het werk te gaan

volg je mijn pad

het is stil

in mijn hart

het pad dat ik heb uitgestippeld

is prima

is leuk om te gaan

het stille hart

wacht totdat

jij het pad kan vinden

kan volgen

om in mijn hart

te gaan wonen voor altijd

de herfst komt langzaam aan zijn einde

vroege verkleuring van de bladeren

in de herfst

die langzaam hun kleur verliezen

met de pracht van het afscheid

de feesttinten die ze laten zien

om dat het bijna winter is

waardoor ze weten

dat hun taak is volbracht

dat hun leven eindig is

als je even rust

langzaam sluit je je ogen

rust je even uit

van wat leven heet

neem je even maar

de tijd om stil te staan

bij de momenten van de tijd

als je even rust

om bij te komen

van de drukke dagen

die je door staan hebt

onbevangen gevangen

de tijden van verliezen

is voorbij

samen lopen door de stad

kijken naar het leven wat er is

de eenzaamheid in mijn hart

is niet meer aanwezig

het is stil

omdat jij mij raakt

in het onbevangen gevangen zijn

in de liefdes web

van jouw hart

verscholen

verstopt

tussen de regenschermen

de angst om gezien te worden

geen woorden meer te zeggen

alleen maar wachten

totdat het over is

dat hij niet meer verder hoeft in het leven

dat hem zo heeft gemaakt

waardoor hij verstopt tussen de paraplu’s

over zijn eigendommen waakt