londen25a
hoeveel tranen kan ik nog laten vallen
de stille momenten
van het samen zijn
waarin je me met je woorden kwetst
je zegt dat ik
niet goed genoeg voor je ben
je me aanvalt
om mijn liefde
op mijn zijn
waardoor ik
me bedenk
dat ik geen tranen meer heb
om te huilen omdat ik voel
dat ik jou aan het verliezen ben
blijf jij in mijn gedachten overnachten
niet beseffen wat er gebeurt
ineens sta je voor mij
je doet van alles
in mijn hart
trekt de huilbui van
verborgen verlangen open
raakt me aan waar ik
niet meer aan ben gewend
ik vraag je blijf jij
in mijn gedachten
voor altijd overnachten
in totale eenzaamheid
in de grote oceaan
van de verbazing
sta ik op het eiland
van de totale eenzaamheid
omdat ik jou had
leren kennen
mijn best deed te zijn
zoals ik denk dat je van mij verwacht
totdat je mijn ik zag
die je niet herkende
liet je achter in de totale
verbazing met de vraag
wat is er nu misgegaan
het verlangen
net uit de kast
onze zoon van twintig
we nemen hem mee
naar de bekende wijk
waar we altijd even zijn
als we hier zijn
waar we elkaar hebben ontmoet
in de liefde voor altijd
we kijken naar hem
die naar de mannen kijkt
met een blik van verlangen
naar het leven dat hij nu
eindelijk mag leven
zoals hij blijkt te zijn
aan het begin van de tijd
kijken naar de jonge mensen
die staan aan het begin
van hun levensweg
die ze nog mogen gaan
zoals ze hun dromen nog omarmen
zonder bang te zijn
voor wat kan komen
kijk ik met een beetje
weemoed naar ze
met in mijn hart de hoop
dat ze krijgen wat ze hopen te krijgen
zoals ik nu besef
dat ik in mijn leven
de dromen die ik had
heb waargemaakt
als de tijd zijn kleur verliest
het is stil in haar
ze slaapt een diepe slaap
ze was al dagen onrustig
sprak wartaal
was niet meer wie ze was
ik zit bij haar
hou haar hand vast
omdat ik weet
dat ze over niet al te lange tijd
naar de andere wereld gaat
ze vraagt en vraagt
ze ligt in haar bed
met open ogen
kijkt ze naar het plafond
ze vraagt en vraagt maar
wie die man is
die steeds zijn hand uitsteekt
die haar mee wil nemen
ik kijk rond in de kamer
ben er alleen met haar
besef me ineens
dat ze mijn overleden vader ziet
die haar komt halen
in haar beleving van het heengaan
het was voor even
de reis
van ons samen
eindigde met een bloem
die we elkaar gaven
als dank voor de liefde
die ons heeft samengebracht
het was voor heel even
dat samen zijn
wat een leven lang
mij bij blijft
nog even maar
nog heel even maar
elkaar zien
elkaar vasthouden
nog heel even maar
om je nog niet los te laten
je nog niet te laten gaan
dan is het moment daar
je valt in slaap
die je niet meer ontwaken laat
je gaat onderweg
naar daar waar je
de vrede vindt
gevangen liefde die verloren ging
dwalen door de stad
die mij zo lief is
waarin ik mezelf terugvind
in de minuten van de liefde
die er ooit was
kijk ik naar het slotje
dat daar hangt
van ons samen
waaruit bleek dat onze liefde
niet voor eeuwig tegen alles
te zijn bestand
Hits: 3