londen25b
de schreeuw van de aandacht
verstopt
achter tassen met van alles
verdwenen in de stilte
van de tijd
komt ze tevoorschijn
om ongezien
gezien te worden
de aandacht die ze krijgt
door hoe ze zich kleedt
maakt dat ze zich
wederom
zichtbaar weet
de sporen van zijn verleden
de ontmoeting in de nacht
waarin hij verstrikt zat
in de waas van de alcohol
die ons uit elkaar dreef
omdat hij zich niet beheersen kon
hem ontmoeten
in de dag van jaren later
zijn ogen zien stralen
omdat hij zijn verslaving
overwon
beeld van de verliezer
het gevonden geluk
dat verloren is
in de strijd om de liefde
om de macht
van elkaar houden
van het bij elkaar zijn
verloren beeld van de winnaar
die zijn scherven van het gevecht
laat liggen
om zijn wonden te likken
omdat hij toch meer verloor
dan hij gewonnen
had
gevallen liefde
de liefde
die niet kwam
omdat hij onderweg
is gevallen voor die ander
die net op het verkeerde moment
zijn ogen naar hem richtte
heel stil kijk ik naar
de gevallen liefde
die naast mij
is neergevallen
omdat hij te snel
voor die ander viel
de lege stad
de stad
eens zo bewoond
die nu vol met lege harten is
waar niemand meer woont
waar de eenzaamheid
zijn tijd uitzit
in de leegte
van het hart
dat misschien
ooit weer
is bewoond
ik mis vooral zijn stem
de avond
is gevallen in mijn leven
de nacht heeft mijn liefde
gehaald zodat hij nooit meer
ontwaken zal
in de late avonden
zit ik soms te wachten
om zijn stem te horen
die zegt
dat hij weer thuisgekomen is
dat hij blij is dat ik er ben
gevangen stilte van nu
de sleutel is omgedraaid
de woorden
worden niet meer gesproken
de stilte
zal het vanaf nu zijn
die overheersen zal
de kilte van de tijd
de gevangen stilte van nu
maakt dat ik
opgesloten blijk in mijn
eigen zijn
de stilte van de gevallen bladeren
als je luistert
in de momenten
van geluk
als je vraagt zonder woorden
in de stilte van de gevallen bladeren
die langzaam hun leven
laten gaan
kun je luisteren naar de duizenden
kreten van hen
die hen voor zijn gegaan
om te rusten voor altijd
jou laten gaan
het laatste moment
waarop ik je nog aanraken kan
je nog even kan zeggen
dat ik van je hou
de laatste lamp
van de liefde
hebben we samen uitgedaan
om elkaar te laten gaan
naar waar de ander
een onderdeel van het verleden
zal worden omdat hij ooit
een liefde was
de handen
de handen
die mij vasthielden
toen ik geboren ben
de handen die mij opvingen
als ik viel
de handen
die mij aanraakten
als ik met tranen van onmacht
mijn gelijk wilde halen
die handen van mijn ouders
die er altijd waren
als een warme deken van liefde
die altijd er waren
als het even niet zo goed bleek te zijn
Hits: 4