london1
de hemel is een engel kwijt
dwalen door de dagen van het leven
kijken naar de lach die ik bij zovelen zie
de lach die mijn hart net niet raken kan
omdat het niet samen gaat
met mijn hart
kijken naar de wereld
die vol zit met twee
zelden zie je één
dan ineens beland jij in mijn leven
zomaar vinden wij elkaar
om ook te weten dat het niet samen gaat
omdat de hemel zijn verloren engel;
wel kwijt is maar hem altijd terug haalt
verlaten door de regen
donkere wolken
pakken de draad weer op
om opnieuw wederom
mij proberen te raken
ik kijk ze aan
zie dat de wolken langzaam gaan huilen
van het verdriet
dat ze niet langer kunnen verbergen
de donkere wolken verliezen hun gevecht
door de regen voel ik me minder verlaten
omdat ik zie dat de zon
weer zoals altijd naar mij lacht
nog eentje
het verhaal al vele keren verteld
menig oor heeft het gehoord
toch was die ene nog niet bereikt
stil verdriet van binnen
alsof er stukjes ijs zaten gevangen
dan ineens samen zomaar onverwachts
ontstaat het verhaal
wat nog verteld moest worden
het verhaal dat zijn woorden
bijna al kwijt was geraakt
vertellen van de pijn
het verdriet
het verlies dat kwam
het vertellen van dat wat niemand nog wist
de laatste tranen geven aan hem die er altijd was
maar die nog niet was gezien
om zo het verhaal zijn einde te geven
om zo de rust te vinden
die soms nodig is
na een geleden verlies
naar het licht
langzaam lopen
steeds aarzelender naar jou toe
bang voor het licht dat me zal verblinden
als ik je raak
bang voor de gevolgen
als ik uit mijn duisternis kruip
bang voor de gevoelens die dan ontwaken
omdat ik dan misschien wel meer dan gelukkig
met jou zal zijn
net even weer anders
lopen door het leven
de rijtjes zien gaan
de regels die men volgt
ik kijk het vaak
vanaf de zijkant aan
zo vaak geprobeerd
om met de massa mee te gaan
om te ontdekken
dat ik zonder dat ik het wil
weer afwijk
omdat ik ineens weer andere dingen zie
andere dingen ervaar
dat ik maar heb gekozen
niet meer met de massa
door het leven te gaan
ik ga naar huis
achter laten
wat mij zo dierbaar is
gaan over de weg die ik nam
om bij jou te komen
de ontmoeting voor veel te kort
na een lange tijd niets
is heftig
stil ga ik naar huis
teruggetrokken in mezelf
om niet thuis te komen
nu jij niet meer bij me bent
op een dag ben je trots op me
het pad dat ik moet lopen
in het leven
de lange gang met al zijn zijpaden
waar ik moet kiezen wat ik wil
maken me tot wie ik ben
zoekend naar het evenwicht
zoekend naar het leven
het gevoel van zijn
balanceer ik zo vaak
op het randje van het wil even net niet
in dit leven
even maar raak ik dan in onbalans
om weer op te veren
weer recht op te gaan staan
om te groeien om te zijn
zodat ik weet
op een dag zal jij
heel trots op mij zijn
maar uit het niets
gevangen in mijn zelf gesponnen web
zit ik te staren naar het geluk
van jou en mij
langzaam breken de draden
van het samen zijn
uit het niets is ineens alles verdwenen
in het andere niets
ik kijk je aan
met mijn ogen vol tranen
omdat ik besef
dat het liefhebben soms zomaar
zijn eigen weg kan gaan
Hits: 56