london1

de hemel is een engel kwijt

dwalen door de dagen van het leven

kijken naar de lach die ik bij zovelen zie

de lach die mijn hart net niet raken kan

omdat het niet samen gaat

met mijn hart

kijken naar de wereld

die vol zit met twee

zelden zie je één 

dan ineens beland jij in mijn leven

zomaar vinden wij elkaar

om ook te weten dat het niet samen gaat

omdat de hemel zijn verloren engel;

wel kwijt is maar hem altijd terug haalt


verlaten door de regen 

donkere wolken

pakken de draad weer op

om opnieuw wederom

mij proberen te raken

ik kijk ze aan 

zie dat de wolken langzaam gaan huilen

van het verdriet

dat ze niet langer kunnen verbergen

de donkere wolken verliezen hun gevecht

door de regen voel ik me minder verlaten

omdat ik zie dat de zon

weer zoals altijd naar mij lacht


nog eentje

het verhaal al vele keren verteld

menig oor heeft het gehoord

toch was die ene nog niet bereikt

stil verdriet van binnen

alsof er stukjes ijs zaten gevangen

dan ineens samen zomaar onverwachts

ontstaat het verhaal

wat nog verteld moest worden

het verhaal dat zijn woorden 

bijna al kwijt was geraakt

vertellen van de pijn 

het verdriet

het verlies dat kwam

het vertellen van dat wat niemand nog wist

de laatste tranen geven aan hem die er altijd was

maar die nog niet was gezien

om zo het verhaal zijn einde te geven

om zo de rust te vinden 

die soms nodig is

na een geleden verlies


naar het licht

langzaam lopen

steeds aarzelender naar jou toe

bang voor het licht dat me zal verblinden

als ik je raak

bang voor de gevolgen 

als ik uit mijn duisternis kruip

bang voor de gevoelens die dan ontwaken

omdat ik dan misschien wel meer dan gelukkig

met jou zal zijn


net  even weer anders

lopen door het leven

de rijtjes zien gaan

de regels die men volgt

ik kijk het  vaak  

vanaf de zijkant  aan

zo vaak geprobeerd 

om met de massa mee te  gaan

om te ontdekken 

dat ik zonder dat ik het wil

weer afwijk

omdat ik ineens weer andere dingen zie

andere dingen ervaar

dat ik maar heb gekozen 

niet meer met de massa 

door het leven te gaan


ik ga naar huis

achter laten 

wat mij zo dierbaar is

gaan over de weg die ik nam

om bij jou te komen

de ontmoeting voor veel te kort

na een lange tijd niets 

is heftig

stil ga ik naar huis

teruggetrokken in mezelf

om niet thuis te komen

nu jij niet meer bij me bent


op een dag ben je trots op me

het pad dat ik moet lopen

in het leven

de lange gang met al zijn zijpaden

waar ik moet kiezen wat ik wil

maken me tot wie ik ben

zoekend naar het evenwicht

zoekend naar het leven

het gevoel van zijn

balanceer ik zo vaak

op het randje van  het wil even net niet

in dit leven

even maar raak ik dan in onbalans

om weer op te veren 

weer recht op te gaan staan

om te groeien om te zijn

zodat ik weet 

op een dag zal jij

heel trots op mij zijn


maar uit het niets

gevangen in mijn zelf gesponnen web

zit ik te staren naar het geluk

van jou en mij

langzaam breken de draden

van het samen zijn

uit het niets is ineens alles verdwenen

in het andere niets

ik kijk je aan

met mijn ogen vol tranen

omdat ik besef

dat het liefhebben soms zomaar

zijn eigen weg kan gaan

 

Hits: 46