london2
lachen zonder geluid
vechtend tegen het onrecht
de leugens die zijn verteld
vechten tot de wanhoop
mij niet langer gevangen houd
omdat ik worstelend
met jouw leugens
mijn eigen waarheid
niet meer vond
als breekbaar glas
broze liefde gevangen
in het kristal van eeuwen
wij samen staan te kijken
naar het prille geluk
van ons bestaan
zacht raak ik je ogen
met mijn ogen aan
zie daarin de liefde geschreven
die ik al jaren ken
die me steeds weer laten weten
dat wij samen
gelukkig zijn
de geschiedenis herhaald zich
samen naar het museum van het verleden
waarin wij met elkaar
al zo vaak de ronde deden
dit keer is het uniek
onze zoon van het andere land
is met ons mee
vol interesse kijkt hij naar
alles kunst
jij legt geduldig uit
waarom dit zo bijzonder is
ik kijk naar dit tafereel
besef wederom waarom ik met jou
het leven wilde delen
besef ik hoe we het geluk kregen
toen we onze zoon mochten ophalen
met zijn zwarte haar
hoe gelukkig ik ben dat ik onderdeel
van dit gezin ben
waarin twee mannen
die ene zoon kregen die ze zo lief hebben
even teveel
al uren houd ik hem in de gaten
hij die daar nu zit
in diepe slaap verzonken
terwijl de jeugd het aanziet
als een beeld van nog heel ver weg
ik kijk het aan
zie zijn mond open staan
bedenk me dit is een beeld voor altijd
ik fotografeer dus maar deze man
die naar ik hoop alleen maar slaapt
dat hij ondertussen niet naar het hiernamaals is gegaan
waarom kijkt God de andere kant op
terwijl ik teder op straat jouw hand aanraak
je even over je wang strijk
zie ik het komen
de boot waarop ik zo heb gewacht
ik zie de foto van de twee jongen
van 17 uit Iran
die zijn opgehangen omdat ze hielden van elkaar
ik voel langzaam een traan lopen over mijn wangen
ik raak hem niet aan
deze traan mag blijven
omdat ik nog steeds niet begrijp
waarom God steeds de andere kant op kijkt
als weer eens iemand omdat hij iemand lief heeft
van het zelfde geslacht
in elkaar word geslagen of word gedood
omdat men hem of haar
de liefde verbood
duizenden koppen
starende ogen
die naar mij kijken
waar ik me ook bevind
de priemende ogen
van de onbekenden
die mij observeren
die denken wat ik niet kan zien
duizenden koppen die mij raken
zonder dat ik mij verweren kan
dan komt de vraag
waarom kiest men juist mij
trap naar de hemel
langzaam trap voor trap
klimmen naar het onmogelijke
dingen doen die niet mogen
om ze de trap naar de hemel
langzamer te kunnen bestijgen
om zo het leven niet iets langer
vast te houden dan mogelijk is
nog zoveel te zeggen
nog zoveel te zeggen
in dit moment
waarin ik mijn woorden
niet meer vinden kan
zeggen dat het me spijt
dat ik je verliet
omdat ik achteraf
jij en ik
beter af waren
me elkaar
dan met diegene
met wie ik na ons
samen verder ging
Hits: 68