malta1

wegkijken van de herinnering

de geschreven pijn

die in jouw ogen stond geschreven

de verbitterde klank

van jouw woorden

als je sprak over mij

raakten me niet zo diep

als dat je vol walging

wegkeek van mij

nadat ik jou had verlaten

omdat de liefde voor jou

mij verliep

als ik het over kon doen

de vele gesloten deuren

die ik sloot na elke liefde

omdat de pijn groter was

dan het nog bij iemand te kunnen zijn

het weggooien van de sleutels

zodat de sloten niet meer

zich konden laten openen

voor de angst dat de pijn

er dan nog altijd zou zijn

laten me soms beseffen

dat als ik het over kon doen

ik misschien minder deuren

had moeten sluiten

die ik toen uit onvermogen

heb gesloten voor altijd

zwijgen in het donker

heel even niets meer zeggen

de woorden zijn verdwenen

in de stilte van de nacht

geen gedachten meer om te delen

alleen maar wachten

totdat jij mag gaan

langzaam doven

de laatste lichtjes in je ogen

blaas je langzaam je

laatste adem uit

laat ik je liggen

in de stilte van de duisternis

waar ik zachtjes om je huil

langzaam komt de zon terug

langzaam na jouw gaan

komt de zon in mijn leven terug

de donkere wolken van het gemis

verdwijnen in de dag

langzaam besef ik

dat ik gewend ben geraakt aan

 dat ik je elke dag nog mis

dat het me toestaat

om de zon weer te omarmen

om weer gelukkig

te zijn met wie

ik na jou geworden ben

spiegelingen van het heden

stille momenten

van het geluk

dat langzaam mijn hart bewoont

het beseffen

van een leven lang samen

verdween

bij de gedachten

aan elke dag met jou

is een dag

om te ervaren

te beleven

om te beseffen

dat we die dag

samen waren

wachten bij de poort

mijn vader

staat te wachten bij de poort

totdat hij mee mag op reis

naar waar hij de rust zal vinden

voor altijd

langzaam verstrijkt  de tijd

 dan laat hij het leven los

met een diepe buiging

gaat hij op reis

zonder nog wat te zeggen

glimlacht hij

omdat hij eindelijk

zijn laatste reis

maken mag

schilderingen van dit moment

met krachtige halen

laat ik mijn leven zien

in het onbekende

van de tijd

raak ik langzaam

verstrikt in het verlangen

om er te durven zijn

mezelf te laten zien

niet langer in de schaduw van de dag

maar volop in de zon

om te zeggen

dit is wie ik

werkelijk ben

als de stad gaat slapen
langzaam sluit de dag

zijn lichten af

de nacht daalt neer

over de stad

waarin de mensen

gaan slapen

om te dromen

over onbekende oorden

over gedachten

van ooit als ik dan

niet beseffende dat als de stad slaap

je pas echt uit je dromen

ontwaken kan

rusten in de luwte van de zon

kijken in de ogen

van de dag die niet meer

komen zal

wetende dat gisteren

al is geweest

zonder dat ik er was

kijken naar de luwte van de zon

waar ik zonder te vragen

mezelf in alle rust

terug vinden kan

gesproken worden zonder klank

zitten staren

in het niets

van wat ooit was

verdwenen gedachten

van dit moment

waarin zijn stem

niet meer zeggen kan

wat hij werkelijk dacht

om de liefste aan hem te binden

voor altijd

verdwaalden  de gesproken woorden

in het niets

omdat hij ze niet

uitspreken kan