malta3

keer maar niet om

gaan zonder om te kijken

zodat je niet hoeft te zien

dat mijn hart breekt

dat mijn tranen

vloeien over mijn wangen

als watervallen na

een zware regenval

loop gewoon weg

zonder nog wat te zeggen

zonder om te kijken

laat mij gewoon

met mijn verdriet

achter blijven

als de storm is gaan liggen

als de huilbuien

zijn gestopt

met hun schreeuwende tranen

als de donder en de bliksem

is gestopt om te laten weten

dat ze er nog zijn

als de orkaan is veranderd

in een storm die is gaan liggen

besef ik pas echt

dat ik  nu echt kan

rouwen om jou

die niet meer hier mag zijn

hoe moet het nu verder

gesloten handen

die niets meer zeggen

zonder dat de gedachten

nog spreken van ooit

langzaam jou laten gaan

in de strijd van voor altijd

niet meer beseffen

hoe we verder moeten

hoe de weg die we

belopen nog te begaan

sta ik met tranen in mijn ogen

naar jou te kijken

die altijd voor mij

het baken in mijn leven was

gevangen beelden van jou

uitgeblazen adem

die als een lijnenspel met de sterren

mij zoveel beelden laten zien

van jou en mij

de beelden die ik heb opgeslagen

omdat ik niets wilde vergeten

van ons samenzijn

gevangen beelden

in de stilte van het besef

dat dit het laatste moment is

dat ik nog even

bij jou kan zijn

vergeelde foto van vroeger

onbekende mannen

staan daar te kijken

naar het heden

het verlangen van de vrijheid

geschreven in hun ogen

onbekende mannen

van wie niemand weet

wie ze waren

wie ze zijn

ze zijn toen hun laatste

dierbaren stierven

voor altijd in de

vergetelheid

geraakt

doof het licht

laat het maar niet meer branden

het vuurtje wat altijd

nog smeulend was

laat het licht

zijn glans verliezen

zodat ik zonder jou

in deze nacht

verder kan dwalen

om te zoeken naar de uitweg

van deze pijn

omdat ik niet meer

met jou samen kan zijn

tevreden staren over de tijd

zitten

te kijken op het bankje van de tijd

staren over de tijd

die als zand door onze vingers

is vergleden

zonder dat we beseften dat

het einde er ineens bleek te zijn

staren met elkaar

naar de tijd die nog rest

loslaten van denken in jaren

maar denken in dagen

in uren

soms zelfs minuten

zolang we nog

bij elkaar mogen zijn

de deuren naar ooit of misschien

samen staan bij de deuren

naar ooit of misschien

waarbij we beseffen

dat we deze deuren samen sluiten

omdat we beiden niet meer

terug willen gaan

naar wat was

niet meer samen

de tijd aanraken

maar terugkijken naar

dat wat was

wat we laten gaan

bij deze deuren

die voorgoed op slot gaan

als ze staat te staren

al uren onrustig

wanneer ik komen zal

mijn moeder

die nog zo graag van deze tijd is

die haar soms ontglipt

ze staat te kijken uit het raam

of ik er al ben

het bericht dat ik stuurde

dat ik er bijna ben

zijn voor haar een teken

dat ik er al bijna zal zijn

ze staat te staren voor het raam

om te zien of haar

zoon thuiskomt

zodat ze weer even moeder

kan zijn

soms kan ik je even weer omarmen

staren over kabbelend water

voel ik soms zomaar

de wind die me even aanraakt

zomaar mijn haren streelt

alsof je weer even bij mij bent

soms als ik sta te kijken

naar dat wat de natuur me geeft

voel ik soms zomaar

een regendruppel die

precies bij mijn oog valt

als een vergeten traan

omarm ik je even in de stilte van het moment

omdat ik weet dat jij

weer even echt bij mij bent