malta4

geschreven verhalen

de vele verhalen

die ik lees

in de ogen van

de mensen die ik ontmoet

de verslagen tranen

de gewonnen gevechten

tegen het onrecht in het leven

raak ik dan zachtjes aan

om ergens in mijn gedachten

te beseffen dat de wereld

soms lijkt te vergeten

dat er mensen met zoveel verdriet

bestaan

zachtheid van het leven

de zachtheid van het leven

dat me soms intens raakt

in mijn ziel

door de hardheid

die ineens uithaalt

zonder erbij stil te staan

dat ik soms denk

dat ik niet meer aankan

dan dat wat er al is

kijk ik met verbaasde ogen

naar de kracht die ik

toch telkens weer

in mijzelf ontdek

kraters die niet meer te bedekken zijn

door de vele

bommen van de liefde

die mijn hart raakten

die mijn hart lieten bloeden

omdat de liefde

ineens een andere weg ging

bedolven onder de stilte

van de angst

staar ik naar de achter gebleven gaten

die niet meer

te helen zijn

schitteringen in de ochtend

zachte stralen

van de zon

die stil de ochtend doorbreken

met de bekende woorden

van ik ben blij dat je er bent

trage geluiden

van het ontwaken van de stad

waar ik met jou

het liefste ben

verbonden in de tijd

omdat jij mij laat schitteren

in de ochtend

door gewoon met mij samen te zijn

laten dwalen in het verdwalen

geen woorden meer te vinden

over dat wat er ooit was

ze is verdwaald in het dwalen

door haar mist van de dag

ze praat over dingen

die niet meer zijn

zegt soms zomaar

mijn vaders naam tegen mij

vraagt soms wie ik ben

als ik dan zeg wie ik ben

kijkt ze me vreemd aan

ze begrijpt niet

dat ik haar kind ben

ze is zelf een kind

die de wereld

ontzettend mistig vind

wanneer klop je aan mijn deur

ondanks de kettingen

die ik om mijn gebroken hart

heb aangelegd

om te voorkomen dat hij nog verder breekt

hoop ik

dat je op een dag

op de deur van mijn hart klopt

om te zeggen

dat jij mij wilt in je leven

voor altijd

zodat ik als het mijn tijd is

als een nog gelukkiger man

mijn ogen sluiten kan

ligt mijn hoed hier

op bezoek bij haar

die langzaam verdwijnt in de mist

loop ik met haar te praten

over het gemis dat ze nog

steeds mist

ineens trekt er iemand

aan mijn jas

of ik ook weet waar zijn hoed ligt

omdat hij dit net nog op had

maar nu weg is

ik kijk hem even aan

zeg dan zachtjes

u heeft hem nog op uw hoofd

en ik vind hem geweldig staan

spiegels van verleden

tranen huilt ze

ze weet het niet meer

waar ze is

ze is verdwaalt in haar eigen huis

waar ze nu zo eenzaam is

ze zoekt nog steeds

haar overleden zus

die ze niet meer ziet

ze blijft maar vragen

waar ze is

omdat haar zus

zonder haar altijd  

zo bang is 

als ze te laat is

het water van de dag

stromen de tranen

van gisteren nog

na in mijn gedachten

de pijn die niet los kan komen

wegens het moeten laten gaan

van de dag waarop jij

niet meer was

valt de bui van hemelse tranen

op mijn wang

alsof jouw hand

even mijn tranen aanraakt

ze vermengt met de warmte

van dat je er even weer bent

gevangen in de late avondzon

mijmeren

bij de avondzon

die langzaam dooft

in het koele water van de avond

de zuchten die verdwenen

met de storm van gisteren

de wind die niet meer waait

om mijn tranen te drogen

die er allang niet meer zijn

gevangen in de late avondzon

zien dat het leven

meer dan goed is voor mij