mondkapjes

nu de herfst is bedekt

de herfst laat langzaam

zijn pracht  van de zomer vallen

om in al zijn naaktheid

de winter in te gaan

de tijd zal ons leren

hoe de dagen verder zullen gaan

bedekt van wat kostbaar is

zwijgend kijken

naar het voorjaar

dat zeker ook weer in bloei zal staan

stil wachten

totdat de herfst

in de winter overgaat


weggeworpen emoties

niet meer bang willen zijn

de angst die mij verlamd

niet meer kijken naar de uren

die voorbij gaan

stil zijn

zonder de angst die mij verlamt

weggeworpen emoties

als ik mijn mond weer spreken laat

omdat ik weet dat wat ik zeg

de waarde heeft

die is

onderschat


verkeerde kerstversiering

de sfeer van het einde van het jaar

komt langzaam mijn hart binnen

uit zien naar hoe het dit jaar zal zijn

de kerstversiering uit de doos gehaald

waarin ik ineens zomaar

een mondkapje vind

waarin dus kennelijk

de kerstsfeer van vorige jaar

is verdwenen

door het steeds weer

alleen met kerst

te zijn


verloren reis

de dagen

dat ik mijn tijd vulde met reizen

naar plekken waar ik graag wilde zijn

met dromen van de mooiste dingen

die ik zou zien

die ik zou aanraken

de dierbare plekken die ik bezoeken zou

de mensen die over ver wonen zou zien

om ze te omhelzen

verdwenen met de komst

van de beperking van de reizen

die verloren gingen met de tijd


drijvend in het water

verzonken dromen van de uren

die niet meer konden zijn

gevangen in de gedachten

van nooit meer samen

bij elkaar mogen zijn

afscheid met tranen

die niet meer drogen gaan

van binnen

drijf ik op het water

van verlangen

van weer even

heel dicht op het water

van mijn tranen

bij jou te kunnen zijn


als de vuile was buiten hangt

als ik loop te dromen

in de wereld van muziek

wat rond kijk in de wereld

die de wereld niet helemaal

blijkt te zijn zoals ik hem ken

kijk ik naar de vuile was

van wat we er van maken

door de opgehangen

verborgen geheimen

die niemand

echt wil weten

maar wel wil zien


als ik weer vrijuit kan lachen

afgesloten

van de buitenwereld

die mijn lach niet kan zien

omdat ik mee moet met

het openbaar vervoer

dat ik binnen in elk gebouw

mijn mond bedekken moet

haal ik opgelucht adem

dat ik weer lachen kan

dat men het kan zien

dat ik lach omdat de wereld

nog steeds zijn

eindeloze rondjes

draait


neergelegd als een zacht dekentje

zachtjes naar de aarde gebracht

neergelegd

mijn masker van papier

die mij niet meer vrijuit kon laten praten

die mijn gezicht bedekte

om de emoties niet te laten zijn

zachtjes neergelegd

daar waar het moet zijn

om hem achter gelaten

zodat ik vrijuit

mijn emoties kan tonen aan de wereld

die ook mijn emoties verdienen

om te zien wie ik

echt ben

Hits: 31