ogen 9
souvenir van de liefde
verdwaasd kijken naar zijn omgeving
starend in de ogen van de anderen
terwijl de vonken van de liefde
in zijn ogen geschreven staan
de dromerige blik van eindeloos verlangen
om weer bij zijn lief te zijn
het souvenir van de liefde
in zijn nek geplaatst
laat hem in de wereld staan
dromen met de glans van de herinnering
aan wat er is geweest
wat hem allemaal nog te wachten staat
achter zijn glimlach verborgen
stalende ogen
die de wereld in kijken
een glimlach om zijn mond
om te laten zien
dat hij van het leven geniet
verborgen achter al deze
maskerade van geluk
zie ik de ware mens verborgen
zie ik zijn tranen
voel ik zijn leed
vang ik ze in woorden
zonder dat ik het ben
die daarin verschijnt
gevangen in de stralen van het leven
kijken in de ogen van de stad
leven in het donker
van de momenten
voorzichtig ademen
om niet de rust te verstoren
die is ontstaan
zachtjes aanraken
het dagelijks leven
om er langzaam
in de gevangen te worden
langzaam weer te gaan stralen
in het leven
om weer dichterbij
jou te zijn
momenten van mijn vlucht
als ik soms ineens verdwijn
even niet meer spreken wil
even niets wil zeggen
even verdwenen ben
is dat omdat ik even
buiten het dagelijkse leven
tijd nodig heb
om weer even dicht bij
mijn innerlijke wereld te zijn
om even de rust te pakken
in mijn gedachten
om na mijn vlucht
weer volop aanwezig te
kunnen zijn
man van ijs
langzaam ontdooit het bevroren gevoel
van liefhebben in mijn lichaam
langzaam
heel langzaam
smelt de man van ijs
gaat het hart open
om de liefde die er is
te ontvangen
langzaam heel langzaam
gaat het hart weer bloeien
heel langzaam verdwijnt de man van ijs
omdat jij
in mijn leven bent
tranen van de herfst
loslaten van de lente
van de zomer
de tranen die vallen
omdat de geboden kansen
soms niet zijn genomen
de keuzes soms anders gemaakt
waardoor ineens in
de herfst van het leven
je inziet dat jouw leven
heel bewust net anders is gegaan
dan dat van velen in het leven
jouw tanen van de herfst
zijn de tranen van vreugde
omdat jouw leven
anders is verlopen
waardoor je
anders in het leven staat
als een verlaten blad in de herfst
achtergelaten
de eenzaamheid
van de jaren
laten liggen daar waar
de eenzaamheid
een hart ontmoet
die er voor hem mag zijn
als een verlaten blad
in de herfst die zijn kleur verliest
kijk ik met liefde in mijn ogen
naar jou die mijn hart
waar de lente gaf
die hij al zolang verdient
schuilen voor de ogen van de wereld
de verborgen kleuren
van mijn leven
van mijn binnenwereld
hou ik verborgen
wetende dat deze kleuren
kunnen vervagen als men
te dicht mij in mijn hart raakt
half zichtbaar zijn ze soms
ineens zichtbaar
in de ogen van de nacht
doordat jij mij verteld
dat jij nog steeds
op mijn wacht
zonder schaamte
ergens op een dakterras
werd ineens voor mijn ogen
de liefde bedreven
zonder een blik van schaamte
gingen ze daar zitten
voor het oog van iedereen
ik dacht alleen
wat een uniek moment
om twee parende duiven
op de gevoelige plaat
vast te leggen
voor het nageslacht.
als de prooi van een roofdier
kijken in de ogen van de angst
van de dreiging in de woede
die jij mij laat zien
omdat je niet kan krijgen wat
je hebben wil van mij
ik kijk je aan
zeg alleen dat ik nu stop
met het bij jou zijn
de blik in jouw ogen
als een roofdier
naar een prooi kijkt
bevalt me totaal niet
gevangen in de dood
gevonden
ergens zomaar op het strand
het leven dat zich gewonnen gaf
aan de dood
dat zijn gevecht is gestopt
met het willen overleven
zich neergelegd
bij dat wat onvermijdelijk is
de dood heeft hem meegenomen
naar het vogel paradijs
waar hij nu zonder al de versieringen
van deze tijd vrij vliegen kan
wachten op het onwaarschijnlijke
staren naar de leegte
hopen dat jij komt
dat deze droom uitkomen zal
kijken naar de trein die binnenkomt
waaruit jij altijd stapt
om naar mij te lachen
als je mij ziet staan
ik staar naar de mensen
die langsgaan
besef me dan dat jij nooit
meer komen zal
dat de weg naar jou en mij
voor altijd
dicht is gegaan
wat kan ik nog
machteloos staren
met de tranen in mijn ogen
jou weer zien
verdwaald in jouw gekochte dromen
verdwenen uit het samen leven
kijken met de wanhoop in mijn hart
wetend dat onze liefde niet meer
kan bestaan
dat het hoe verdrietig ook
beter is dat jij en ik
uit elkaar zijn gegaan
omdat ik niet meer kan leven
met jou die leeft in een gekocht dromend bestaan
het vervaagd
jouw gezicht
vervaagd langzaam
uit mijn herinnering
door de nieuwe herinneringen
die ik dagelijks maak
die mij dagelijks blij maken
loslaten was een opgave
laten gaan een nog veel grotere
totdat ik ontdekte
dat door mijn leven verder te leven
ik jou kon loslaten
kon laten gaan
ik weer vrij van mijn verleden met jou
verder kan gaan
kijken naar de leegte
inpakken van de dozen
het vertrek dat niet langer
op zich kon laten wachten
vertrekken naar het huis
voor jou en mij
kijken naar de leegte
wat ooit mijn veilige haven was
waar ik kon schuilen voor
de storm van alledag
sluiten van de deur
de sleutel overdragen aan
de ander
met de wetenschap
nu kan ik nooit meer naar huis
ik ben nu altijd thuis
Hits: 18