ogen10
het magische tussen jou en mij
kijkend in jouw ogen
die meer zeggen dat mijn
woorden zeggen kunnen
wat mijn hart kan bevatten
wat in mijn geheugen
geschreven staat
onzichtbare lijntje dat
is ontstaan
in de magie van het moment
waarin jij en ik
ineens verdwenen waren
uit de wereld
van in het hier en nu zijn
losbreken
gevangen in de tijd
gevangen in de worstelingen
van het verleden
waarin je soms ten ondergaat
vechten tegen het waarschijnlijke onmogelijke
totdat je door het vele
beuken tegen de muren van het verzet
een barst ontdekt
vechten totdat je niet meer kan
dan losbreken uit de hel van het verleden
om in het heden
opgelucht adem te halen
om gesterkt door het verleden
andere gevechten aan te gaan
lopen op andere schoenen
sjokken door het leven
omdat de dagen lang genoeg zijn
de tijd willen nemen om ergens te komen
alle tijd hebben en denken
het komt wel goed
totdat je ogen open gaan
ontdekken dat er zoveel meer is
dan het oude vertrouwde
aanpassen van je schoenen
die je droeg
ineens met andere schoenen
meer genieten van het leven
stilstaan bij wat er echt is
op mijn handen door de wereld
omdat het me niet beviel
om met mijn hoofd in
de wolken te lopen
besloot ik op mijn
handen op de grond
verder door het leven te gaan
om zo maar eens de echte aarde te zien
te voelen
om te weten
waar ik werkelijk
naar toe ga
sluiers van het verleden
langzaam onthullen
de sluiers van het verleden
de onmogelijkheden
van het heden
langzaam komt het licht
de wereld in waarin
ik mezelf niet herken
zoekend naar de woorden
die ik spreken wil
in het heden
die de pleister zullen zijn
op de pijn
uit het verleden
dansen in het oneindige
zwevend op de muziek
die steeds weer mijn hart
raken zal
de geluiden van de liefde
die mij laat merken
dat ik alles voor de wereld ben
aangeraakt in het heden
waar ik mezelf
terug vinden kan
zie ik de dansende oneindigheid
steeds dichter bij komen
in mijn bestaan
nu het feest is opgeborgen
langzaam komt de stilte
in mijn leven
langzaam verdwijnt het feestgedruis
langzaam keert de rust in mijn hart
land ik in de wereld die ik zo ken
raak ik jouw ogen aan
kijk ik naar jouw hart
dat zacht slaat
de liefde die je me geven wil
het feest is opgeborgen
samen zijn we daar waar
we moeten zijn
in elkaars armen
verbonden met elkaar
voor altijd
even niets meer horen
gewoon even niets meer horen
niets meer zien
even er niet meer zijn
gewoon lekker niets
even mezelf verstoppen
in mijn eigen gekozen
isolement
gewoon weer even op adem komen
even weer gewoon verbonden zijn
met mijzelf
waar ben je
zo aan het einde van het jaar
kom je weer in mijn gedachten
denk ik weer aan jou
wie jij bent
wie je was
hoe je was
vraag ik me heel stil af
waarom ik jou nooit meer zie
nooit meer spreek
laat ik het gaan
het is goed
dat wij niet meer samen gaan
toen je mij zag
verloren lopen
door de straten van
de stad van mijn verleden
waar ik soms zo weemoedig
van worden kan
kijk ik ineens in jou
stralende ogen
jouw gulle lach
van heel lang geleden
de woorden dat je
al heel lang op mij had gewacht
maakte dat ik me meer dan thuis
voelde in deze stad
niet weghalen maar koesteren
het stoffige verleden
van mijn hart
waarin de namen geschreven staan
van die er waren
maar die niet bleven
niet konden zijn
laat ik lekker liggen
waar ze zijn
het is goed dat deze namen
in mijn leven waren
ze hebben me gemaakt
tot wie ik nu ben
van steen naar kiezel
de stenen op mijn pad
die voor mij vaak een berg vormden
waar ik niet overheen leek te komen
bleek ineens totaal anders
bleek niet meer wat het was
met andere ogen
bleken deze stenen en bergen
slechts kiezels te zijn
die ik met gemak bleek te
kunnen nemen
waar ik met gemak
over heen stappen kan
in gedachten bij jou
deze avond
waarop de wereld
de vrede ontvangt
waar overal licht schijnt
waar de liefde altijd
het antwoord is
de hoop die is gevonden
in het geboren kind
ergens in een stal
denk ik aan jou
die nu daar is waar
je eigenlijk nog lang
niet wilde zijn
masker af bij jou
als ik bij je ben
kijk je dwars door mijn
façade heen
raak je mijn echte ik aan
met de zachtheid in jouw stem
zeg je tegen mij
dat jij mij beter kent
dan ik soms mezelf herken
raak je me teder met je armen aan
kus je me zacht daar waar
de pijn het diepste zit verborgen
zeg je bij mij hoef je geen masker
te dragen
voor mij ben jij kostbaarder
als je gewoon jezelf bent
de knoop in mezelf
zit ik aan een tafel
te vertellen over mijn gedachten
dat ik er niet uit kom
krijg ik een lullig touwtje
dat vreselijk in de knoop zit
moet ik dat gaan ontwarren
om ze de knoop in mijn hoofd
weg te werken
ik kijk er met een
achterdochtige blik na
met de vraag is dit
nou echt waar
terwijl ik zit te
puzzelen op deze knoop
merk ik toch dat de knoop
in mij verdwenen is
tranen van de bruid
op haar schouders
rusten de zorgen van de wereld
haar ogen kijken met diepe
ontroering naar dat wat haar zo raakt
gevangen beelden van
gevallen mensen
in de wereld waar de vrede
te laat voor kwam
haar tranen vallen
op haar mooiste dag
van haar leven
omdat ze dit ineens
zomaar echt zag
dan zie ik je zitten
in de stad waar ik altijd dwaal
als ik hier ben
de stad waar ik thuis kom
waar jij woont
die ik al meer dan een leven ken
lopen daar waar jij en ik altijd afspreken
als ik er ben om daarna met jou
naar jouw huis te gaan
waar ik meer dan thuis ben
waar ik thuis mag zijn
alles gaat door mij heen
als ik je dan zie zitten
waar je mij nog niet kan zien
toch zeg je al meteen
je bent er ik voel het dat jij weer
bij mij bent
Hits: 55