ogen2
wees een vreemde
laatste keer
in elkaars armen
gevangen van onze passie
wetende dat dit de laatste keer is
waarbij ik altijd zei
als we in elkaars armen zijn
wees geen vreemde voor mij
zeg ik nu mijn afscheidswoorden
wees een vreemde voor mij
laat me nu vrij
om weer zelf
alleen verder te gaan
het kind dat wil worden omarmt
verdrongen beeld in mijn hoofd
het kwetsbaar durven zijn
zonder de angst
dat iemand dat misbruiken zal
aanraken van mijn innerlijke kind
die ik omarm
omdat ik wil
dat het weer bij mij zal zijn
waar ik van ga houden
ga koesteren
omdat ik al zolang
zonder mijn innerlijke kompas
verloren door de wereld ging
achter de glazen deur van mijn verlangen
kijken naar daar
waar de liefde eens altijd was
waar ineens de liefde verdween
in de ogen van een ander
verdwijn ik achter mijn deur
van mijn verlangen
weet ik dat ik
een tijdje zal kijken
naar daar waar ik
met jou had kunnen zijn
veeg ik de tranen van mijn gezicht
laat ik het zijn
zoals het is
wie ging weg
terwijl de tijd mijn wonden heelde
ik afstand kon nemen van jou en mij
ik mijn leven weer zo heb al ik hem altijd
wilde hebben
sta jij ineens voor mijn deur
met de tranen in jouw ogen
ik zie jouw pijn omdat hij niet bleek te zijn
wat je dacht die hij zou zijn
je komt om mij te vragen
of je terug komen mag
waarop ik zeg
jij maakte de keuze om weg te gaan
dus je bent niet meer welkom bij mij
schimmige schaduwen van onze liefde
samen in de nacht
elkaar beminnen
samen zijn
weten dat we
verboden vruchten eten
dat we niet samen mogen zijn
toch gevangen in het verlangen
naar elkaar
gebonden aan de schimmige
schaduwen van onze liefde
die nimmer het
daglicht zullen zien
de smet op onze liefde
gevangen in de woorden
die je zei
de dingen die je deed
je armen om mij heen
hand in hand lopen
me aanraken
op een onverwachts moment
het aangeven dat je met mij
verder wilt gaan in het leven
raak ik met een stille glimlach aan
ook al weet ik dat deze dingen
voor jou gewoon een spel waren
het gaf mij wel het mooiste cadeau
omdat ik daardoor weer verliefd durf te zijn
zo is het gegaan
geen woorden
meer te zeggen
alleen maar zeggen
dat het niet meer gaat
afscheid nemen
met een stem vol tranen
met een hart dat niet meer
verlangt naar hem
maar naar de vrijheid
afscheid nemen omdraaien en gaan
wetende dat het voor altijd
nu anders in het leven
zal gaan
aan het einde van de zoektocht
gedroomde gedachten
van ooit misschien komt hij bij mij
komen we samen in het leven
waarin we samen mogen zijn
gedroomde gevoelens
van ooit ben jij terug bij mij
zijn wij weer samen voor altijd
kijk ik aan het einde van mijn reis
naar jou die in mijn armen ligt
die ik al een halve leven lang ken
maar nu pas heb bij heb ontdekt
dat jij voor mij de liefste ben
lichtpuntjes in de nacht
elke nacht
als ik even mijn ogen
open doe
naar de hemel kijk
zie ik daar de knipoogjes
van hen die niet meer zijn
raak ik in gedachten
even jou weer aan
om zo weer
even heel
dicht bij jou te zijn
daar ging je
afscheid bij de deur
de koude winter van buiten
kroop in mijn hart
zag jou gaan de koude vriesnacht in
waar jij liep
handen diep in je zakken
ik wilde uit schreeuwen
dat je moest terugkomen
dat ik je niet kwijt wil
daar ging je
als een dief in de nacht
die mijn hart had gestolen
om niet meer terug te geven aan mij
wachten totdat ik ook zover ben
de tijd heelt de wonden
van het loslaten
wat je soms nog niet los wilt laten
maar waartoe je gedwongen word
ik weet hoe het gaat
langzaam komt er ruimte
in het hart voor andere mensen
voor andere gevoelens
om weer in vol vertrouwen
in volle overgave
mezelf te verliezen in
een ander hart
dat voorbij komt
die mij raakt
waar blijf je nou
stille verlangen
naar de uren
waarin wij weer
samen zijn
in onze geheime uren van de nacht
kijken of je al komt
of je weg kon bij haar
waar je nog steeds gevangen zit
waar je blijft omdat je
haar nog niet verlaten kan
opgeruimd
mijn kasten van mijn
geheugen
heb ik afgestoft
heb ik uitgezocht
heb ik spullen weggegooid
omdat ik ze niet meer gebruikte
heb ik weg gedaan
omdat ik daar niets meer mee kan
langzaam ontstaat er ruimte
in mijn hoofd en hart
zodat er plaats voor
jou zal zijn
jij en de maan
houden van jou
tot de maan en terug
die uit mijn leven verdween
wetende dat jij nu
ergens bent
waar ik niet bij je kan zijn
raak ik even de maan aan met mijn ogen
kijk ik naar de zon
vraag ik aan jou
of je even wilt knipogen
naar mij
om zo te laten weten
dat jij en ik nog steeds
verbonden zijn
langzaam weer omhoog
de grond verdween even
onder mijn voeten
ik verdween in een put
waarbij het leek
dat er geen einde
aan de val kwam
ik keek rond naar daar waar ik was
zag nog wat restanten
die nog even moesten worden
aangeraakt om het los te laten
ik begon te bouwen
en langzaam kon ik op de
ontstane herinneringen
van verwerkte verleden
weer langzaam
naar boven klimmen
nog steeds zie ik jouw gezicht
het afscheid zonder
elkaar nog te zien
het loslaten van wat
er schijnbaar niet was
het houden van
dat slijten moet
het laten gaan van
wat niet meer kan zijn
het overleven van de pijn
die je diep van binnen raakt
maakt dat ik je soms zo mis ineens
al zie ik nog steeds je gezicht
voor mij die me aankijkt
met de vraag waarom het
zo moest gaan tussen ons
waarom die ander alleen achterblijft
Hits: 59