ogen3
weer een dag
zonder jou
lopen door de straten
jou arm niet meer voelen
je hand niet maar aanraken
het lopen door de straten
van het leven
maken soms dat ik jou zo mis
dat ik me afvraag
waar je bent
weer een dag zonder jou
maakt dat ik me soms
zo eenzaam
zo alleen voel
vluchten in het paradijs
de vage herinneringen
die verdwenen in de mist
maken dat ik steeds
vaker verdwijn in het paradijs
van mijn verleden
waarin ik mezelf dan zie
zie wie en waar ik ben
ik kijk naar dat waar
ik nog zo van kan houden
uit die tijd van mijn jeugd
raak nog een keer alles aan
vlucht dan uit het paradijs
omdat jij dan ineens zo levendig
ineens in mijn herinnering
voor mij staat
het verleden dat ik mis
even willen schuilen
in de armen van de tijd
even weer me kind voelen
in de stille avond van mijn leven
even zeggen
dat ik thuiskom
omdat ik jou zo mis
het weten dat toen we
uit elkaar gingen
ik een deel van mij verloren ben
omdat mijn hart
ondanks het vertrek
niet meer een ander
liefde vind
dat wat ik niet vergeten kan
dat wat ik niet vergeten kan
waarvan ik nog
altijd de geur ruik van die tijd
die me weer meer raakt
dan ik zeggen kan
ik kijk dan maar naar de tijd
hoop dat het steeds beter gaat
dat ik het rustig kan laten gaan
dat het overgaat
dat ik jou kan vergeten
omdat ik zonder jou
verder door het leven ga
als je moet gaan
als langzaam
het licht begint te doven
als heel langzaam
de dagen hun uren sluiten
de nachten niet meer
van belang zijn
gesproken woorden
niet meer kunnen worden gehoord
als aanraken niet meer gaat
laat ik je gaan naar daar
laat ik je los
om waar dan ook
gelukkig te zijn
de rozen in mijn hart
de lieve woorden
die je altijd tegen me zei
dat ik altijd in jouw hart leven zal
ik koester de geur
van deze zoete liefde
van dat wat mij zo dierbaar is
daar waar ik jou soms zo mis
raak ik de rozen in mijn hart
even aan
om zo weer even te weten
dat jij er was
minutenwals met het leven
laatste lekkere hapje
wat eigenlijk niet mag
omdat ze dan misselijk gaat worden
maar ik toch maar doe
laatste keer haar in het mandje zetten
voor haar laatste reis
haar het grootste cadeau geven
dat ik geven kan
het overstijgen van mijn eigen
onvermogen om haar los te laten
langzaam het laten gebeuren
de spuit die aan alles een einde maakt
haar levenloze lichaam dat nog daar ligt
waar ze al niet meer zal zijn
als het verleden vervaagd
langzaam drogen
de tranen van het verleden
waarin ik mezelf
verloren ben
in de tijd dat ik dacht
dat het niet anders kon
langzaam ouder geworden
zien dat ik veel heb gevonden
wat ik zocht maar niet kon vasthouden
omdat het pijn deed in het verlangen
het te bezitten
langzaam verzacht de pijn van het verleden
door de liefde
die jij mij geeft
terug in het licht
vertrokken met een
boem en een knal
om het te laten ontploffen
in jouw gezicht
vertrokken met een
opgeheven hoofd
omdat ik niet langer
meer in jouw donker
wilde zijn
het licht dat mij
altijd weer roept
dat zegt kom je terug bij mij
heb ik weer gehoord
op het moment dat ik
vaarwel tegen jou zei
ze spelen mijn lied
heel stil
in het hoekje van het leven
zit ik af en toe
te luisteren naar de muziek
die mij raakt
luister ik naar mijn lied
dat in mijn zingt
hoor ik het ritme
in de slagen van mijn hart
raak ik stil gevangen in
het verlangen om weer
heel even stil
in mijn hoekje van het leven
te zijn
als het feest gaat beginnen
kleine stapjes
naar het midden van de dansvloer
van het leven
waar ik schuchter begin
te bewegen
op de ritme van het leven
kijk ik naar het rad dat altijd
verder draait
waar ik naar stond te staren
bang om er in mee te gaan
besef ik me terwijl ik dans
dat ik weer helemaal
bij het feest van het leven
betrokken ben
het gordijn is er soms
soms als ik
de wereld door de nevels
van het verdriet bezie
weet ik dat het
alleen maar even is
dat ik even achter het gordijn
verdwenen ben
dat ik mezelf verloren ben
in de tijd
waar ik mezelf
weer hervindt
mezelf opnieuw ontdek
om weer het leven aan te gaan
om er weer helemaal te zijn
de zon in onze liefde verdroogde
geen tranen meer
die onze liefde kunnen
laten bloeien
de droogte treed langzaam binnen
in ons hart
ik kijk naar jouw ogen
waarin ik ook de wanhoop
geschreven zie staan
omdat het ons niet lukt
weer water te geven
aan de liefde
die tussen ons
opdroogt
vertrokken met de trein naar morgen
vandaag nog
waren we steeds met elkaar
verbonden
was het lijntje
net boven afstand en tijd
tussen ons er nog
ineens bleek het te zijn verdwenen
in de dag van vandaag
zodat jij besloot te vertrekken
met de trein naar morgen
bleef ik op het perron
van vandaag
verslagen staan
te staren naar dat wat was
snoep voor de ogen
kijken in de stad
waar alles mij raakt
omdat ik er zo vaak kom
zo vaak ben
de stad die zijn leven
laat zien zoals niemand
dat doet
zie ik ze staan
bij de kraam met Italiaans ijs
waarbij ik denk
het is twee keer snoep
voor mijn ogen
het lijkt wel het paradijs
bang dat het zo zal blijven
nachtelijk uur
waarin ik ronddwaal
met mijn dromen
waarin ik dwaal
door de verlaten straten
waar ik zing en in mezelf
zit te praten
te kijken naar iedereen die al slaapt
al vraag ik me soms af
of het altijd zo zal blijven
dat ik alleen zal dwalen
door de straten
zonder dat ik met jou
praten kan
Hits: 40