ogen5
ik zag het gebeuren
de ogen die straalden
ineens had je de aandacht van hem
je was gevangen door de magie
die hij uitstraalde
die rijkdom die hij had
je luisterde ademloos
naar zijn succes verhalen
naar zijn leven in het algemeen
zijn zorgen zijn problemen
ik zag het gebeuren
wist dat ik jou verloren was
aan een andere man
ze zwaait me uit
altijd als ik bij haar geweest ben
voel ik me weer even kind
die weer even er mag zijn
raak ik haar gezicht aan
kus ik haar wangen
knuffel haar
omdat ik weet
dat het nu nog kan
ooit komt de dag
dat dat niet meer mogelijk is
dat ze voorgoed is gegaan
altijd als ik ga
zwaait ze me uit
zie ik in haar ogen
een traan
gewoon spelen in onschuld
het water
dat bijna de hemel raakt
springen
dansen
op het geluk
van even weer
kind te zijn even
spelen met het water
in al mijn onschuld
totdat ik besef
dat ik niet meer
dat kind ben
dat ik inmiddels
al veel ouder ben
staren in het niets
eindeloze vlakte
van de leegte
waarop niets
te bekennen valt
niets te beleven is
op een enkele stofwolk na
die even opwaait
als de wind
over de aarde aait
staren in het niets
waarop niet veel gebeurt
kabbelt het leven
langzaam zijn eigen riviertje
naar het einde van het zijn
zweven op wolken van verlangen
klein moment
waarin ik verloren raak
door de woorden die je zegt
me raakt met je gedachten
met wie je bent
de woorden die binnenkomen
rechtstreeks in mijn hart
die me doen beseffen
dat het kennelijk ergens
mogelijk moet zijn
dat iemand toch bij past
die net als ik
net anders dan de rest
blijkt te zijn
de tranen van verloren liefdes
in het kleine hoekje
van mijn hart
zit ik te kijken
naar de dagen van toen
zie ik de tranen
van mijn verloren liefdes
liggen op mijn hart
ik laat ze verdampen
door de liefde
die jij altijd aan mij gaf
omdat je gewoon
bij mij wilde zijn
omdat we samen
ineens meer dan compleet
blijken te zijn
zachte stilte van de nacht
late nacht
sterren die stralen
aan het strand zitten
dromen over hoe mooi het
samen is
jouw arm om mijn schouder
ik die tegen je aanlig
heel tevreden
genieten van de
zachte stilte van de nacht
zo jij
woedend omdat je weer
tegenwind had
ik hoorde je al schreeuwen
voordat je onze straat in kwam
je was boos op de hele wereld
je was kwaad
omdat niemand jouw tranen zag
terwijl je je fiets neergooit
er nog een paar keer op trapt
loop ik naar de deur
kijk je alleen maar aan
spreid mijn armen
zeg alleen maar
kom maar
onbewogen staren
woorden die niet meer
iets raken
het verdwijnen van
jouw ogen naar het scherm
ik praat tegen je
bereik je niet
onbewogen staar je naar mij
alsof ik van een ander
planeet kom
ik vraag je of je nog van mij houd
je antwoord
dat je dat niet meer weet
maakt dat ik vol met emotie raak
terwijl jij mij onbewogen
aanstaart
het licht dat over mijn gezicht aait
heel stil
zitten in de dag
kijken naar de hemel
waar jij nu bent
kijken naar de stilte
in mijn hart
zacht zeggen
lief als je boven bent
stuur even wat licht naar mij
ineens breekt de zon door
raakt mijn gezicht aan
ik besef weer eens
hoe nietig en klein
ik soms ben
losbreken
worstelen met
de gevoelens van het moment
niet weten wat te doen
verstrikt raken
in eenzame armen
van de nacht
verdwalen in de angst
van of ik zonder jou verder kan
dan ineens breekt alles open
breek ik los van jouw kettingen
van verlangen
laat ik jou
achter mij om verder
weer mijn eigen gang
te gaan
zwaaien tot ik je niet meer zie
laatste kus
vaarwel
voor altijd
het ga je goed
maak een mooi leven
zonder mij
zwaaien tot ik je niet meer zie
opgelucht dat het tussen ons
niet ging
het einde van een tijd
waarin jij en ik
ons in elkaar verloren
waarin we elkaar verloren
zwaaiend tot ik je niet meer zie
relaxt in mijn stoeltje
terwijl mijn benen
in doelloze rondjes
lekker rond rennen
met als doel
nergens aan te komen
zit ik relaxt in mijn stoeltje
te kijken naar de wereld om me heen
ik staar in de verte
denk en bedenk
mijn eigen verhaal
verwerk onverwerkte
zaken uit het verleden
ik stof ze af en leg ze terug
terwijl ik verder met mijn
benen door de
omgeving zwerf
alsof je uit steen bent gehakt
onbegrip in je ogen
de verstening van je uitdrukking
de kilte die is ontstaan
in jouw ogen
die ineens beseffen
dat je te ver bent gegaan
te lang hebt gewacht
om te komen
om bij mij te zijn
mijn woorden
dat je niet meer welkom bent
dat ik afstand heb genomen
van jou en mij
wetende ons moment
is voorbij
steeds hoger klimmen
steeds een stapje verder
ook ondanks dat ik moe ben
ga ik verder
ga ik hoger
dan ik kan
kijk ik naar daar waar
ik komen wil
ik klim steeds hoger
om bij jou te komen
die ergens daar op me wacht
om mij in zijn armen te nemen
die zegt jij bent het
naar wie ik verlang
Hits: 59