ogen7
hij is meer dan dat
laten gaan
met de tranen in mijn ogen
de dood die geen genade kent
hem loslaten
om te gaan waar zijn
weg ook heen mag gaan
zijn foto staat nog op het dressoir
waar ik dagelijks naar kijk
hij is meer dan dat
het is niet alleen die foto
het is de tijd die we samen hebben gehad
de liefde die ik van hem kreeg
die ik nog dagelijks ervaar
mijn hart vol met letters
mijn hart
beschreven met duizenden woorden
die langzaam
aan het licht verschijnen
die ik niet uitspreek
maar die worden gezien
in de woorden die ik zeg
waar zijn de oren
die ze kunnen lezen
die weten
waarom mijn hart
vol met letters
die woorden vormen
is beschreven
ik mis je zo
kijken uit het raam
van mijn auto terwijl ik richting
de tijd van toen rij
staar ik naar de herinneringen
die voorbij gaan
zie ik je voor me staan
zoals je was
raak ik je in gedachten
zachtjes aan
veel te bang
om deze droom te verstoren
ik mis je steeds meer en meer
omdat ik het liefste zou
willen dat je nog bij mij was
ineens in een vlaag
staren in de verte
waar het leven mij roept
waar ik kijk naar jou
die er niet meer is
zie ik je soms zomaar
in een raam weerspiegeld
alsof je even naar mij lacht
raak ik van slag
omdat ik nog steeds weet dat jij en ik
niet samen mogen zijn
wij verloren samen
van onze tijd
gebroken momenten
moe gevochten in onze onmacht
om het toch maar te redden
om het goed te doen
het lukte niet met elkaar
we ontdekten samen
dat onze liefde niet ging
dat we het moesten laten gaan
ik zie de restanten van ons samen
in mijn dromen
waarin de onmacht van ons beiden
staat geschreven
om dat we elkaar verloren
in deze strijd
uitdrukkingsloos
verslagen staan staren
naar de grond
waar niets geschreven staat
waarin niet weergegeven is
hoe nu verder
verloren van elkaar
door de onmacht van
het niet meer samen zijn
kijken naar dat wat niet meer is
vragende ogen
over waarom het niet ging
waarom jij met die ander
verder ging
dan kom ik weer bij mij
als ik verloren
door de dagen dwaal
omdat ik ineens jou
intens mis
zoek ik overal
waar ik jou niet vinden kan
zoek ik naar de plek
waar ik jou heb
achtergelaten in mijn herinnering
kijk ik goed naar binnen in mijn hart
ontdek ik dat
ik niet naar jou zocht
dat ineens blijkt
dat ik mij mezelf naar
het kind in mij zocht
eenzame roos van de liefde
op de eenzame tafel
van het samenzijn
staat een eenzame roos
te kijken naar alles
wat voorbij is gegaan
laat hij langzaam
zijn blaadjes vallen
verliest zijn levenskracht
laat zijn kopje hangen
om zo langzaam
te sterven
aan een verloren liefde
die hij nooit had
gevangen momenten
momenten van nadenken
van beseffen dat ze er zijn
ze omarmen
omdat ze kostbaar zijn
omdat ze me raken
in mijn hart
momenten gevangen
om ze tot herinnering
te maken
om op die manier
met de wereld
en het verleden
verbonden te zijn
zal het morgen anders zijn
verscholen
in de stille nachten
van besef
dat je de deur tussen ons
voor altijd sloot
dat je hebt gezegd
dat je niet terug zal komen
staar ik in de verte
besef me dat ik je nu al mis
dat ik je moet laten gaan
omdat jij niet met mij
en ons verder kan gaan
de stille regen van het moment
zachte tranen
vallen langzaam
in mijn hart
waarin jou naam
geschreven staat
langzaam wissen
de tranen het gevoel uit
wat is ontstaan
langzaam verdwijnen
de letters van jouw naam
waarbij ik hoop
dat de pijn van het verlies
ook voorbij zal gaan
als ik dwaal door mijn gedachten
dwalen in de wereld
die ik zo goed ken
waar ik de rotzooi
van de laatste maanden
van de laatste jaren
van mijn jeugd
heb opgeruimd
herschikt heb
kijk ik rond
in de ruimte die is ontstaan
de ruimte die er is
zodat ik weet dat ik klaar ben
voor als jij komen zal
de nacht is uitgewist
het licht ging uit
op het moment
dat hij vertrok voor altijd
ik keek de nacht aan
dacht nog heel even
dit kan ik niet
totdat ineens
jij mijn hand pakte
tegen mij zei kom op
dit kunnen we samen aan
samen jij en ik
zijn door het donker gelopen
naar het licht
om te wennen aan de pijn
dat onze zoon
nooit meer bij ons zal zijn
je kunt het niet weten
niet eens opgemerkt
niets eens gezien
hoe diep je mij
van binnen raakt
door je woorden
door de erkenning
van wie we zijn
raak ik verstrikt
in dromen
over hoe het samen met jou
in mijn leven zou zijn
even er zijn geweest
heel even
maar geweest
heel even maar
gekeken naar daar waar
het is
daar waar verdriet
de liefde overwint
daar waar de rust is
in de wervelwind in de stad
in mijn leven
even maar gezeten
gekeken naar het kille ijs
dat meer verteld
dan alle verhalen
die men verteld
Hits: 40