ogen8
als jij langzaam verdwijnt uit mijn leven
stilte na het vertrek
niets meer te zeggen
het enige geluid wat nog na klinkt
is het scheuren van de motor
waarmee je in je auto vertrok
kijken naar de sporen die
jij achterliet
weet ik dat het goed is
dat je langzaam steeds meer verdwijnt
uit mijn leven
waarin geen plaats
was voor ons twee
tranen van het heden
langzaam lopen
ze langs mijn wangen
heel traag gaan ze hun weg
raken ze de diepste
vastzittende tranen
die zijn versteend
langzaam breken ze los
komen de tranen van het verleden
door de tranen van het heden
los van mijn hart
waardoor ik meer
in het leven als
mens kan staan
gevangen tijd
langzaam verdwijnt de zomer
uit mijn leven
kom ik in de herfst van alledag
kijk ik naar de voorbijgegane
jaren in waar ik zo mezelf
aan het zoeken was
kijkend naar de verloren jaren
zie ik het nieuwe onbeschreven blad
waarop ik in de herfst van mijn leven
nog zoveel mooie herinneringen
schrijven kan
de tijd ging weer lopen
nu de maand van feesten
weer voor de deur staat
kijk ik naar de klok die is blijven stilstaan
op de dag dat jij
voorgoed mij verlaten moest
twee jaar later ineens
zomaar net als ik mezelf
weer eens in mijn eenzaamheid ontmoet
begint de klok ineens te lopen
alsof je me zeggen wilt
dat ik niet meer moet treuren
dat ik verder met mijn leven moet
waarin ook de feesten horen
waarin ik meer dan gelukkig
mag zijn omdat wij samen waren
wij het met elkaar
stroomstoten van de liefde
ontmoeting op straat
zonder elkaar te zien
omgeven door elektriciteit
waarin wij beiden
elkaar ontmoeten
in de strijd van bij een
ander willen zijn
kijken naar de vonken
die ontstaan
zijn wij samen
verdwenen in de wereld
waarin alleen maar onze liefde
kan bestaan
langzaam verdwijnt de liefde
langzaam heel langzaam
sluit ik mijn hart
voor jou die niet meer
in mijn hart kan wonen
langzaam sluit ik mijn ogen
om nog te kijken naar de leugens
die in je ogen staan geschreven
langzaam sluit ik mijn oren
om niet meer jouw sorry
te hoeven horen
langzaam sluit ik jou
buiten uit mijn wereld
waarin voor jou geen
plek meer kan zijn
als jij de tunnel ingaat
mooie woorden
die men spreekt
er is een licht aan het einde van de tunnel
als je mag gaan
jij bent gegaan
ik liet je los
om zelf in het donker
te zoeken naar het licht
dat ineens niet meer
zo zichtbaar is
in mijn bestaan
de engel waakt over mijn verlangen
heel langzaam open ik mijn hart
kijk ik in jouw verlangende ogen
zie ik de vertwijfeling van het bestaan
of ik wel voor jou kan gaan
langzaam laat ik mijn angsten
verdwijnen
verdwijnen de muren van
mijn hart
laat ik me door jou meenemen
in mijn verlangen
waarvan af nu jij altijd
over zal waken
het gevangen hart
het stopt met angstig kloppen
langzaam geeft het zich over
aan de liefde die er is
langzaam komen er meer slagen
verdwijnt de angst voor de pijn
heel rustig legt hij zich erbij neer
dat iemand hem wil
het gevangen hart
geeft zich over aan de liefde
die hij zo heeft gemist
de mist verdwijnt uit mijn hoofd
staren in de verte
waar ik even geen
licht meer zag
langzaam verdwijnt
de mist uit mijn hoofd
geniet ik van het uitzicht
die ontstaat
raak ik langzaam
overtuigd van mijn dromen
die er zijn
weet ik weer dat ik
volop in het leven zal staan
als een regendag ergens in mei
dwalen door de stad
waarin ik met jou
zoveel voetstappen heb staan
waar we samen gevuld met liefde
elkaar geen moment
uit het oog konden verliezen
kijk ik naar daar waar we waren
waar we niet meer samen kunnen zijn
ineens overvalt me mijn tranen
als een regenbui ergens in mei
huil ik de tranen van het loslaten
van zonder jou verder moeten gaan
langzaam verder gaan
stil de trap beklimmen
van het leven
waarbij ik soms
ineens zomaar naar
beneden val
waar ik soms zomaar
mezelf verloren ben
de kracht verlies
om nog te willen vechten
klim ik weer op
naar elke valpartij
om steeds weer
langzaam verder te gaan
gevangen kind van mijn dromen
verdwenen in de tijd
langzaam los geworsteld
door los te breken
van de ketens die hem vasthielden
losgebroken uit zijn cel
kijkt hij mij aan
raakt heel voorzichtig
de oudere mij aan
zegt zacht
zullen we samen maar
gewoon langzaam de
wereld verder door gaan
huilen op het strand
mezelf verloren
in het verdriet
van jouw heengaan
vind ik mezelf huilend
op het strand
waar de wind mijn tranen kust
waar de zon mijn huid
verwarmd
waar het zand mijn pijn
verzacht met zijn schurende werking
vind ik langzaam door de elementen van de natuur
mezelf terug in mezelf
Hits: 52