ogen8

als jij langzaam verdwijnt uit mijn leven

stilte na het vertrek

niets meer te zeggen

het enige geluid wat nog na klinkt

is het scheuren van de motor

waarmee je in je auto vertrok

kijken naar de sporen die

jij achterliet

weet ik dat het goed is

dat je langzaam steeds meer verdwijnt

uit mijn leven

waarin geen plaats

was voor ons twee


tranen van het heden

langzaam lopen

ze langs mijn wangen

heel traag gaan ze hun weg

raken ze de diepste

vastzittende tranen

die zijn versteend

langzaam breken ze los

komen de tranen van het verleden

door de tranen van het heden

los van mijn hart

waardoor ik meer

in het leven als

mens kan staan


gevangen tijd

langzaam verdwijnt de zomer

uit mijn leven

kom ik in de herfst van alledag

kijk ik naar de voorbijgegane

jaren in waar ik zo mezelf

aan het zoeken was

kijkend naar de verloren jaren

zie ik het nieuwe onbeschreven blad

waarop ik in de herfst van mijn leven

nog zoveel mooie herinneringen

schrijven kan


de tijd ging weer lopen

nu de maand van feesten

weer voor de deur staat

kijk ik naar de klok die is blijven stilstaan

op de dag dat jij

voorgoed mij verlaten moest

twee jaar later ineens

zomaar net als ik mezelf

weer eens in mijn eenzaamheid ontmoet

begint de klok ineens te lopen

alsof je me zeggen wilt

dat ik niet meer moet treuren

dat ik verder met mijn leven moet

waarin ook de feesten horen

waarin ik meer dan gelukkig

mag zijn omdat wij samen waren

wij het met elkaar


stroomstoten van de liefde

ontmoeting op straat

zonder elkaar te zien

omgeven door elektriciteit

waarin wij beiden

elkaar ontmoeten

in de strijd van bij een

ander willen zijn

kijken naar de vonken

die ontstaan

zijn wij samen

verdwenen in de wereld

waarin alleen maar onze liefde

kan bestaan


langzaam verdwijnt de liefde

langzaam heel langzaam

sluit ik mijn hart

voor jou die niet meer

in mijn hart kan wonen

langzaam sluit ik mijn ogen

om nog te kijken naar de leugens

die in je ogen staan geschreven

langzaam sluit ik  mijn oren

om niet meer jouw sorry

te hoeven horen

langzaam sluit ik jou

buiten uit mijn wereld

waarin voor jou geen

plek meer kan zijn


als jij de tunnel ingaat

mooie woorden

die men spreekt

er is een licht aan het einde van de tunnel

als je mag gaan

jij bent gegaan

ik liet je los

om zelf in het donker

te zoeken naar het licht

dat ineens niet meer

zo zichtbaar is

in mijn bestaan


de engel waakt over mijn verlangen

heel langzaam open ik mijn hart

kijk ik in jouw verlangende ogen

zie ik de vertwijfeling van het bestaan

of ik wel voor jou kan gaan

langzaam laat ik mijn angsten

verdwijnen

verdwijnen de muren van

mijn hart

laat ik me door jou meenemen

in mijn verlangen

waarvan af nu jij altijd

over zal waken


het gevangen hart

het stopt met angstig kloppen

langzaam geeft het zich over

aan de liefde die er is

langzaam komen er meer slagen

verdwijnt de angst voor de pijn

heel rustig legt hij zich erbij neer

dat iemand hem wil

het gevangen hart

geeft zich over aan de liefde

die hij zo heeft gemist


de mist verdwijnt uit mijn hoofd

staren in de verte

waar ik even geen

licht meer zag

langzaam verdwijnt

de mist uit mijn hoofd

geniet ik van het uitzicht

die ontstaat

raak ik langzaam

overtuigd van mijn dromen

die er zijn

weet ik weer dat ik

volop in het leven zal staan


als een regendag ergens in mei

dwalen door de stad

waarin ik met jou

zoveel voetstappen heb staan

waar we samen gevuld met liefde

elkaar geen moment

uit het oog konden verliezen

kijk ik naar daar waar we waren

waar we niet meer samen kunnen zijn

ineens overvalt me mijn tranen

als een regenbui ergens in mei

huil ik de tranen van het loslaten

van zonder jou verder moeten gaan


langzaam verder gaan

stil de trap beklimmen

van het leven

waarbij ik soms

ineens zomaar naar

beneden val

waar ik soms zomaar

mezelf verloren ben

de kracht verlies

om nog te willen vechten

klim ik weer op

naar elke valpartij

om steeds weer

langzaam verder te gaan


gevangen kind van mijn dromen

verdwenen in de tijd

langzaam los geworsteld

door los te breken

van de ketens die hem vasthielden

losgebroken uit zijn cel

kijkt hij mij aan

raakt heel voorzichtig

de oudere mij aan

zegt zacht

zullen we samen maar

gewoon langzaam de

wereld verder door gaan


huilen op het strand

mezelf verloren

in het verdriet

van jouw heengaan

vind ik mezelf huilend

op het strand

waar de wind mijn tranen kust

waar de zon mijn huid

verwarmd

waar het zand mijn pijn

verzacht met zijn schurende werking

vind ik langzaam door de elementen van de natuur

mezelf terug in mezelf

 

Hits: 41