omkijken2

aan de afwas

samen besloten

dat we geen afwasmachine wilden

zodat dit ons moment zou zijn

op de dag

samen praten over wat is overkomen

waarover we moeten praten

wat er zoal is

na een bijna heel leven samen

ging jij de weg die

een ieder moet gaan

ik sta nu te staren uit het raam

naar de afwas die ik

nu al dagen ongewassen

laat staan omdat ik

ergens verwacht

dat jij mij helpen zal

zelfs dan komt de lente

kijken naar de puinhoop

van onze liefde

die we samen er

van hebben gemaakt

afscheid genomen

van elkaar omdat

we beter zonder elkaar

verder kunnen gaan

kijk ik naar de restanten

waarop ineens

een narcis blijkt te staan

door mijn tranen van verlies

raak ik de kern van de lente aan

waardoor ineens een prachtige

bloementuin

in mijn hart ontstaat

lopen in cirkels

lopen in cirkels

me afvragen wanneer

ik het doel heb gehaald

waar ik moet zijn

steeds hoger naar de top

hopen op dat jij met mij meekomt

dat jij er ook zult zijn

als ik er ben

lopen in cirkels omdat

dit de enige weg naar boven is

om weer bij jou te zijn

daar waar mijn toekomst vervaagde

lopend door het leven

waar mijn toekomst

meer dan helder was

jij en ik samen in het leven

daar waar we vechten voor ons samen

totdat ineens

de toekomst bleek te vervagen

waarin eens bleek dat de leugens

als waarheid verteld waren

verlaten van de geplande toekomst

gaan waar ik meer mezelf wilde zijn

daar waar de liefde meer

voor mezelf

dan voor een ander

veiliger bleek te zijn

vervaagde lach de jeugd

langzaam

nemen de jaren mijn jeugd af

de buitenkant raakt in het verval

de binnenkant wil dat niet geloven

dat het zover zal zijn

de jeugd lacht nog steeds

om anderen die net zo oud zijn

de buitenkant een ander gezicht

in de spiegel van elke dag

kijkend naar mijn gezicht

met de ogen van mijn jeugd

vervaagd langzaam mijn lach

omdat ik ooit dacht

dat ik altijd jong zou zijn

de eenzame roos

ergens in deze stad

woont de mooiste roos

die ik ooit heb leren kennen

waarbij ik meer dan gelukkig ben

ik raak zijn tranen aan

in de stilte van nacht

ik laat zijn lach ontstaan

omdat hij dan weer even

zonder zorgen verder kan

deze eenzame roos

is mij zo dierbaar

dat ik zou willen dat ik

vaker bij hem

zou kunnen zijn

daar waar men schreeuwt om liefde

daar waar de stilte

de hartslagen van de liefde

laat klinken

lopen mensen te zoeken

naar dat ene in hun leven

daar waar de liefde

geen antwoord kreeg

maar alleen maar vragen

staat de liefde zo hard

te schreeuwen

dat niemand

het eenzame hart hoort

dat klopt met deze

ene vraag om liefde

te krijgen voor altijd

verborgen woorden

onuitgesproken woorden

woorden die niet meer

te zeggen zijn

gezichten die boekdelen spreken

omdat ze de taal van

de letters niet meer begrijpen

in gesproken taal

verbaasd opkijken

als mensen vragen

hoe het met ze gaat

verborgen woorden

die mensen alleen nog lezen

terwijl de ander

dichtbij ze staat